ხელის ჩამორთმევა ჯერ კიდევ უძველეს დროში მშვიდობისა და მეგობრობის სიმბოლოდ ითვლებოდა. ინდოეთის ზოგიერთ ძველ ხალხებში ხელის ჩამორთმევა ქორწინების ცერომონიის ნაწილი იყო. ძველ რომაელებში ხელის ჩამორთმევა რიტუალური ხასიათი ჰქონდა, შემდეგ გავიდა ქრისტიანებში, მოგვიანებით კი, უბრალოდ, მისალმების ფორმად იქცა.
ხელის ჩამორთმევა მისალმების და დამშვიდობების ერთადერთი ხერხი როდია. საინტერესო ჩვეულება აქვთ ტიბეტელებს: როდესაც ასაკით უმცროსი უფროსს ემშვიდობება ან ესალმება, იგი ოდნავ ხრის თავს და ამვდროულად ენას ყოფს.
ჩვენს დროში ლამები, მისალმებისას აჩავენებენ ხელებს, ხელისგულებით სტუმრისკენ და ენის წვერს უყოფენ - ამით უდიდეს პატივისცემას გამოხატავენ.
დასავლეთ აფრიკაში ესალმებიან ხელისგულების მკერდზე დარტყმით, ხოლო ცენტრალურ აფრიკაში - თავაზიანი თავის დაკვრით და ტაშისკვრით, ამავდროულად, წარმოსთქვამენ შესაფერის, სასიამოვნო სიტყვებს. იაპონელები ეროვნულ წეს-ჩვეულებას მისდევენ: რამდენჯერმე ხრიან თავს და ერთმანეთს ჯანრმთელობისა და კეთილდღეობის შესახებ ეკითხებიან. შუასაუკუნეების რაინდები, თავისი კეთილი ზრახვების საჩვენებლად, შეხვედრისას მუზარადებს იხდიდნენ და თავს იშიშვლებდნენ - ამ დროს თავი დაუცველი რჩებოდა. მოგვიანებით მისალმების ნიშნად თავსაბურავის მოხსნა ყველგან გავრცელდა. ამგვარი მისალმების გამარტივებული ვარიანტია ხელის თავსაბურავთან მიტანა, თითქოსდა მისი მოხდის განზარხვით.
