თითქოს აჩქარებს წუთებს წამები.
მოაწვა სევდა სხეულს ლოდივით.
იქცა საღამო სულის წამების
გადავირალე ამ მოლოდინით. მივჩერებოდი გაყინულ ეკრანს
არ რეკავს ზარი, ვებრძვი მოწყენას.
ეს მოლოდინი გრძნობებს მიღრმავებს.
მოთმინება კი შეჩვეულ რწმენას.
რწმენას იმისა, რომ შენ აქახარ.
თითქოს ვერ მამჩნევ, თითქოს არ იცი.
ვგავარ ბრინჯაოს მსგავს ქანდაკებას.
მე ვერსად წავალ, ნაბიჯს არ ვიცვლი.
და როც იქნება “ზურგს'' შეცვლის “სახე''
შენი თვალების სითბო მომხვდება.
ის რაც უძრავად იყო აქამდე.
სუნთქვას შეიძენს და გაცოცხლდება.....