ოთხი წლის წინ, 26ივლისს, ქუთაისში ავტოავარიის შედეგად, ოთხი ადგილობრივი ჟურნალისტი დაიღუპა. მათ შორის ჩემთვის ძალიან საყავრელი და თბილი ადამიანი გიორგი მგალობლიშვილი. ეს ადამიანი იქცა ჩემთვის ყველაზე დიდ ტკივილად, რომელიც მთელი ცხოვრება მეტკინება..მაშინ როცა არავისთვის ამ ტკივილის გაზიარება არ შემეძლო დავჯექი და დავწერე და დღეს, მისი გარდაცვალებიდან 4წლის შემდეგ იგივე ტკივილით მინდა გავიხსენო...

როგორც არასდროს ისე მინდა შენი სახელი ვიყვირო... ბევრს ვფიქრობ შენზე ან რატო მოხვედი ამ ქვეყნად ესე ცოტა ხნით ან რატომ დაგვტოვე ესე დიდი ხნით?????უფალთან ხარ?კი დარწმუნებული ვარ ღმერთთან ხარ...მანდ ხომ შენი მსგავი ადამიანები იდებენ ბინას...მაგრამ ჩვენ რა ვქნათ?უშენოდ ცხოვრებას ვსწავლობთ, ჯერ მხოლოდ ვცდილობთ, მაგრამ არ გამოგვდის...გვენატრები...ღამეულ კოშმარს გავს ეს ამბავი...სურათები, მოგონებები, ძალიან ბედნიერი დგეები ეს ყველაპერი ჩვენ დაგვიტოვე და გაფრინდი იქ, სადგაც უსასრულობაში, ღრუბლებს შუერთდი და ალბათ გიხარია ყველას რომ გვხედავ...ჩვენ ვერ გხედავთ მაგრამ ვგრძნობთ შენს არაამქვეყნიურ არსებობას.....შენ ხომ ჩვენს მფარველ ანგელოზად იქეცი გვიყვარხარ. დაგვავიწყდა სიცილი რომელიც შენ გვასწავლე და რომლის გარეშეც შენი გახსენება ჭირს.....ეხლა კი ტირილიც გვასწავლე....რთულია... გვცივა და ვერ ვთბებით, ვფიქრობთ, გეძებთ და ამაოდ......გაქრი თითქოს არც არასოდეს ყოფილხარ...ტკივილი და ისევ ტკივილი...სიცივე...სითბო შენ გაგატანეთ..... დაგაფასეთ, ესეც ვისწავლეთ, ერთმანეთს ვუყურებთ და უფრო მეტად გვიყვარს ეს სახეები, შენ შეგვაყვარე.... ლოცვა მინდა, ტირილი მინდა, შენთან მინდა....ალბათ ეს დროც მოვა, ჩვენ ხომ აუცილებლად მოვალთ ყველა მანდ, შენ ყველაზე ადრე წაგიყვანა ღმერთმა, რჩეული გამოგარჩია..... გულს ტკივა, ცივა....და ისევ ტკივა.... ცხოვრება გრძელდებაო...ჩვენც ვემორჩილებით ამ კანონს...და მაინც რა სასაცილოა ესეთი ცხოვრება, სულ გტკივა, გენატრება.და ეს ცხოვრებააო....გაგვეცინება, არ გეწყინება, გაგიხარდება, ვიცი გაგიხარდება...არ მოიწყინო....ისევ გვიყვარხარ და გიგზავნით ამ სიყვარულს.... ყველასთვის ლამაზ მოგონებებში რჩები...მომავალი გვაშორებს შენთან...გაგიხსენებთ, მოგიგონებთ, ბევრსაც ვიცინებთ, უფრო ბევრს ვიტირებთ..... გული ძგერს...ვფიქრობ...მტკივა...მცივა...კითხვები, უპასუხო კითხვები...დრო გაჩერდა...გაგრძელდება მაგრამ უშენოდ თენდება, ღამდება და ისევ თენდება, ფიქრები, ოცნებები ტკივილი იგივე რჩება.....სულ ერთ კითხვას ვსვავ:რატო?ესე რატო ღმერთო?...ვწერ, ვტირი და ისევ ვწერ...ყოველთის ყველა ვერ მოგისმენს, ვერ გაიზიარებს შენს ტკივილს, სხვასაც ხომ სტკივა რაგაც....ასეთ შემთხვევაში ვწერ....გაგვანადგურე...გვენატრები...რამე გვითხარი დაგვამშვიდე...ნუ მიგვატოვებ, დაგვიფარე.....ვილოცებთ ბევრს!!!!