როდესაც ვიზრდებით აღარ გვჯერა მშობლების, მაგრამ გაზრდამდე იმდენს ვუჯერებდით, რომ უკვე ეგეც საკმარისია.აქ დაჯერება არ დაჯერებაზე არაა საქმე ანუ მაგას არ ვგულისხმობ.

ყველა მშობელს საკუთარი შვილისთვის კარგი უნდა ან "ჰგონია" რომ უნდა.მათი სიტყვით ხომ ყველაფერს ჩვენთვის აკეთებენ, გააკეთებენ და მერე მთელი ცხოვრება გამადლიან, ჩემი აზრით ყველა მშობელი და ადამიანი რომელიც მოინდომებს გახდეს მშობელი ვალდებულია თავისი შვილი, პირმშო და სიყვარულის ნაყოფი როგორც შემდგომში თვითონ უწოდებს, გაზარდოს, შეინახოს, ასწავლოს, აჭამოს.18 წლამდე ეს მათი ვალდებულებაა.თუმცა ბავშვმა რომელიც აღარ იქნება 1 წელიწადში ბავშვი და ხდება სრულწლოვანი თვითონ უნდა გააკეთოს არჩევანი, მისთვის სასიკეთო იქნება თუ არა ეს ყველა ჩვენ ჩვენ ცხოვრებაზე ვაგებთ პასუხს.მითუმეტეს ჩამოყალიბებული ადამიანი რომელიც აღარაა ჩანასახი, ემბრიონი თუ ბავშვი.ის უკვე დიდია გაიზარდა და შესაძლოა 9-10 თვეში თვითონ გახდეს მშობელი.

მშობლები უნდა მიხვდნენ, რომ მათი პატარა გაიზარდა და აღარაა "მათი პატარა"

აღარ მოიყვანონ ისეთი მაგალითები როგორიცაა მშობლისთვის შვილი ყოველთვის პატარაა.შვილი გეყოლება და მიხვდები და ასე შემდეგ.