გ ულის კედლები სისხლს ვეღარ იტევს,

უ კვე ფიქრები ყოველ წამს მიტევს,

ლ ოცვით ღვთისადმი სული ღაღადებს,

ი დაიფაროს, ხელნი აღაპყრეს.

ს იყვარულს გული უთქმელს ვერ ტოვებს,

ი მის ფიქრებმა კვლავ ღრმად შეტოპეს.

ყ ველას მსურს ვუთხრა, გული რას ამბობს,

ვ ელი პასუხად ისიც გამათბობს.

ა რ ააჩქარო, _ ფიქრი მკარნახობს,

რ ა ვქნა, რა ვუყო, გრძნობაც ნავარდობს.

უ ძლებს, ვერ უძლებს, დაიბნა სული.

ლ ოდინს ებრძვის ის, და... დასასრული?!

ს იყვარულია ეს გრძნობა სრული.

ე ლის არსება ერთ ნანატრ სიტყვას,

ლ ამის ფიქრებად სულ გარდაიქმნას.

ი ს კი ჩუმადა, სულაც არ ჩქარობს,

ს ულს მტკიცე სიტყვა უფრო გაათბობს.