ისევ წვიმიანი დგეა და ისევ მარტო ვარ, სადახარ გელოდები როდის მოხვალ?...დამგალა ამ უიმედო ფიქრებმა ნუთუ ერთხელ არ გამიხსენებ........ლიზი სად ხარ უკვე მერამდენე წერილს გიგზავნი მაგრამ უშედეგოდ ის მაინც ვიცოდე კიტხულობ მაინც? კაი რა გთხოვ მიპასუხე..............ლიზი...... იცი რეზო კი მენატრები, მახსენდები, მაგრამ არ მაქვს უფლება შენზე ვიფიქრო მე უკვე მარტო აგარ“““ ვარ შენ მიმატოვე დიდი დრო გავიდა და ახლა როდესაც ოჯახი ქმარი და შვილი მყავს ეხლა გინდა დამიბრუნო? აქამდე სად სად იყავი რატო დამტოვე ისე გაუჩინარდი არაფერი ვიცოდი ნუთუ ასე ადვილად შეგედზლო ჩემი დატოვება? ის მაინც მცოდნოდა რო მოხვიდოდი რატო რეზო ასე რატო გამიმეტე “““, ლიზი მაპატიე სხვა გზა არ მქონდა ასე უნდა მოვქცეულიყავი მაგრამ მე შენ ყოველთვის გკიტხულობდი, დათს ვუგზავნიდი წერილებსსადაც გიხსნიდი ყველაფერს ნუთუ არ წაგიკითხავს?....რა? წერილები? დათოს? არა მე არაფერი წამიკითხავს ოხ დათო აი თურმე რა ......მე დათოს ცოლი ვარ რეზო.......ეს არის ჩემი ბოლო წერილი მშვიდობით...................................................წერილი მიდის რეზოს არ არის წასაკითხად ბოლომდე მისული ისმის ოთახიდან გასროლის ხმა ..... შედიან მეგობრები ოთახში და რეზოს ხელში ლიზის სურათს და წარწერას კითხულობენ “მიყვარხარ მე დავბრუნდები''