გიორგი ლეონიძეს უთქვამს:“დედის დაწვეთებულ ცრემლზე ია ამოდისო."დედა!რამდენჯერ დაგვიძახია მისთვის გაჭირვებასა თუ ლხინში, რამდენჯერ გვიგრძვნია მისი ხელების ამბორი, არაფერია დედის ყელზე მოხვეულ ხელზე დიდი სამკაული...ადამიანი რომელმაც ცხრა თვე მუცლიტ გვატარა და მთელი მისი ცხოვრება ჩვენ მოგვიძღვნა.მე არ მჯერა იმ კაცის რომელიც თავისისიტყვის დასამტკიცებლად დედას იგინება.რამდენჯერ უმღერია ტკბილი იავნანა, რომელიც მალამოდ მოსდებია ჩვენს ნაზ თვალებს.თუნდაც გავიხსენოთ იაკობ გოგებაშვილის ნაწარმოები:“იავნანამ რა ჰქნა."ყველაზე სანუკვარი, ყველაზე თბილი, ყველაზე სათნო და ერთგული დედაა, მხოლოდ დედა...