ჩინეთის იმპერატორს, რომელიც ცხოვრობდა აკრძალულ ქალაქში, არ ჰქონდა უფლება თავისი ხარჭები სურვილისამებრ მოენახულებინა. თუ იმპერატორს სურდა თავისი რამდენიმე ათასი ხარჭიდან ერთ-ერთთან ყოფნა, სასახლის ეტიკეტი უნდა დაეცვა. ამისთვის ჯინგშიფანგი იყო საჭირო. ეს იყო სპეციალური ორგანო, რომელიც პასუხისმგებელი გახლდათ სასახლეში იმპერატორისა და მისი ხარჭების ყველა პიკანტურ საქმეზე, მთავარი საჭურისის ხელმძღვანელობით.
ყოველ ჯერზე, როცა იმპერატორი სთხოვდა მისთვის ხარჭის მოყვანას, ხარჭა იმპერატორის ოთახში მხოლოდ საბანში გახვეული შეჰყავდათ.

ჯინგშიფანგ საჭურისს პირადად უნდა მიეყვანა იგი იმპერატორთან და შემდეგ ჩაეწერა წელი, თვე, დღე და დრო მომავალი ორსულობის შემოწმების შემთხვევაში.

მაგრამ რატომ იყო საჭირო ამ ქალების საბანში გახვევა იმპერატორთან მოსახვედრად?

აკრძალულ ქალაქში, იმპერატორის თავის ხარჭებთან ურთიერთობის ყველა პროცედურა (შედარებით) რთული იყო ეტიკეტის ტრადიციული წესების უზარმაზარი რაოდენობის გამო.

ყოველ დღე სადილის შემდეგ, მთავარ საჭურისს იმპერატორის მაგიდასთან მიჰქონდა პატარა ყუთი, რომელშიც ათი ჩანაწერი იყო და თითოეულზე ეწერა ხარჭის სახელი. იმპერატორს უნდა შეერჩია სახელი, რომელიც მოეწონებოდა და თეფში გადაებრუნებინა. საჭურისი ხარჭის სახელს გადასცემდა ქვეშევრდომს, საჭურისს, რომელსაც ევალებოდა ხარჭის იმპერატორისთვის გადაცემა. თუ იმპერატორს არ სურდა ვინმეს არჩევა, მაშინ უბრალოდ უკან აბრუნებდა მსახურს.

შერჩეული ხარჭა იღებდა ცნობას, , რომ იმ დღეს იგი არჩეული იყო იმპერატორთან ღამის გასათევად.

რენიინის შეთქმულება იყო გარდამტეხი მომენტი ჩინეთის ისტორიაში, რადგან მან აჩვენა, რომ ყველაზე ძლევამოსილი მმართველებიც კი არ იყვნენ დაზღვეულები მათთან ყველაზე ახლობლების შესაძლო შეთქმულებისგან.

ამ შეთქმულებამდე იმპერატორის მონახულება თავის ხარჭებთან არანაირად არ იყო რეგულირებული. ამიტომ იმპერატორი საკუთარი ნებით ხშირად სტუმრობდა ერთდროულად რამდენიმე ხარჭას.

1521 წელს ტახტზე ავიდა მინგის დინასტიის იმპერატორი ჯიაჯინი, რომელმაც თავისი მმართველობა დაიწყო მკაცრი რეპრესიებით. მან თავის ახლობლებს იმ დროისთვის წარმოუდგენელი დავალებები მისცა, რითაც შეურაცხყოფა მიაყენა უამრავ მაღალჩინოსანს. ამის გამო ბევრმა უარი თქვა ჯიაჯინგის იმპერიულ დანიშვნაზე, იმის მტკიცებით, რომ დედამისი არ იყო დედოფალი, ამიტომ მას არ ჰქონდა უფლება გამხდარიყო იმპერატორი. თუმცა, იმპერატორმა შეძლო ძალიან სწრაფად და უმოწყალოდ გაუმკლავდა ყველა მათ, ვინც არ ეთანხმებოდა.

მთელი თავისი მეფობის განმავლობაში იმპერატორი აქტიურად იყო დაინტერესებული ალქიმიით, მისტიკური სწავლებებით და უკვდავების ელექსირის ძიებით. ზოგიერთი ისტორიკოსი აღნიშნავს, რომ სხვა სამყაროსადმი რწმენისა და მარადიული ცხოვრების სურვილის გამო, იმპერატორი საკმაოდ სასტიკი იყო თავისი ხარჭების მიმართ. ხშირად ბანაობდა ქალწულების სისხლით, რომლებსაც კლავდა, თვლიდა, რომ ეს მას უკვდავებაში დაეხმარებოდა. მანამდე ამ საბრალო ქალებს ფოთლებს აჭმევდნენ და აშიმშილებდნენ.

რა თქმა უნდა, ასეთმა დამოკიდებულებამ შეაშინა მისი ხარჭების დიდი ნაწილი. სწორედ აქ დაიწყო რენიინის ცნობილი შეთქმულება, რომელიც მოხდა 1542 წელს. მასში მონაწილეობა მიიღო იმპერიული ჰატრამხანის რამდენიმე ათეულმა ხარჭამ, რომლებმაც გადაწყვიტეს იმპერატორთან გამკლავება, როდესაც მასთან მარტო აღმოჩნდნენ.

ერთხელ, ერთ-ერთი ორგიის დროს, ერთდროულად 16 ხარჭასთან ერთად, ქალები ცოტა ხანს დაელოდნენ, ამოიღეს ბასრი ქინძისთავები, რომლებსაც ტანსაცმელში მალავდნენ და თავს დაესხნენ იმპერატორს. ზოგიერთმა მათგანმა დაიჭირა ის ხელებით და ფეხებით და ერთ-ერთმა ქალმა აბრეშუმის შარფით მისი დახრჩობა სცადა. მაგრამ მან ვერ შეძლო.

იმპერატორი მძიმედ დაიჭრა, მცველებმა შეძლეს მისთვის პირველადი დახმარების გაწევა და ის გადარჩა, მაგრამ რამდენიმე დღე უგონოდ გაატარა. ამ დროს მისმა მეუღლემ (დედოფალმა) ყველა შეთქმულის, მათ შორის მათი ნათესავების სიკვდილით დასჯა ბრძანა. დედოფალმა ბრძანა, რომ იმპერატორის საყვარელი ხარჭა დუანი, რომელიც არანაირ მონაწილეობას არ იღებდა შეთქმულებაში, ანალოგიურად დაესაჯათ. ისტორიკოსები დარწმუნებულნი არიან, რომ დედოფალმა ეს ნაბიჯი გადადგა მთავარი მეტოქის მოსაშორებლად. სხვათა შორის, მომავალში იმპერატორმა ხანძრის დროს დედოფლის გადარჩენა აუკრძალა მსახურებს, იმის საპასუხოდ, რომ მან საყვარელი ადამიანი მოუკლა.

ამ შეთქმულების შემდეგ შეიცვალა იმპერატორისა და მისი ხარჭების ურთიერთობის წესები, რომელიც რამდენიმე საუკუნის განმავლობაში არსებობდა. ხარჭებს იმპერატორის მონახულების უფლება მიეცათ მხოლოდ ერთხელ და მხოლოდ შიშველს. ამიტომ დაიწყეს ამ ქალების აბრეშუმის საბანში გახვევა და იმპერატორთან ასე მიყვანა. ეს გამორიცხავდა იმის რისკს, რომ ქალს შეეძლო ტანსაცმლით იარაღი ან ბასრი ნივთი (როგორც ქინძისთავი) ეტარებინა, თუკი ის დააპირებდა იმპერატორის დაზიანებას.