მე დედა ვარ… 4 წლის ერთადერთი ბიჭის დედა… ასაკით არ ვარ პატარა, მაგრამ საბა “პატარა დედას” მეძახის ხანდახან… დილით ბაღში მივდივართ ხოლმე, გზაში ვეუბნები რომ მიყვარს, ცამდე მიყვარს და მომენატრება როცა ბაღში იქნება. იქ ითამაშებს, ლელა მასწავლებელი საინტერესო რაღაცებს ასწავლის და მერე მამა მაიკითხავს, ან ნანა მამიდა. ხან მამიკო, ხან მამიდა… ამ საუბარში ბაღთანაც მივალთ, ვაკოცებ და ისევ პირობას შევახსენებ, რომ მალე სახლში მივალთ და მოვეფერები.
მერე მე ჩემს სკოლაში წავალ, ჩემს მოსწავლეებთან… კართან შემხვდებიან და ახლა მათ ჩავეხუტები, მოვეფერები… კლასში შევალთ და ნელ- ნელა მოვწესრიგდებით…
დღეს ვჩქარობდი, ვაგვიანებდი…გაკვეთილის დაწყებამდე ორი წუთი იყო დარჩენილი და მე ჯერ კიდევ სკოლის ჭიშკართან ვიყავი… მეორე მხრიდან ქალი და ბავშვი დავინახე ჩემსავით “დაგვიანებული”, ბიჭი პირველი ან მეორე კლასელი იქნებოდა, თუმცა ისინი დიდად არ ჩქარობდნენ. ზლაზვნით მოიკიდა ბიჭუნამ ჩანთა, ქალს არც შეხედა… არც ქალი დაემშვიდობა, არც ჩემსავით აკოცა და არც კარგი დღე უსურვა…ასე უსიტყვოდ დაშორდნენ… ბიჭი ფეხების ფართხუნით წავიდა სკოლის კარისკენ… მე დავეწიე და ღიმილით ავაჩქარე: ვაგვიანებთ, ვაგვიანებთ…
დღეს გავიგე რომ ბიჭის დედა ემიგრანტია… ბიჭს სხვა ზრდის, სხვა ოჯახი ეხმარება დედას ბიჭის გაზრდაში. მის თვალებში ბედნიერების ნაპერწკალი ჩამქრალია… ბიჭის თვალებში ნაპერწკალი მანამდე იქნება ჩამქრალი სანამ დედა არ მოაცილებს სკოლის კარამდე… მაგრამ ეს წელიც ხომ მალე მიიწურება… ის პატარა აღარ იქნება, დრო უკან აღარ დაბრუნდება და ბედნიერების შეგრძნების მოსვლაც ძალიან, ძალიან დაიგვიანებს…
