ძველი ეგვიპტის კულტურა არ წყვეტს მწერლებისა და სცენარისტების შთაგონებას ახალი ისტორიების შესაქმნელად. მუმიებზე და მათთან დაკავშირებულ ინფორმაციას ძირითადად ფილმებიდან ვიღებთ. მაგრამ იქ ისინი უფრო და უფრო საუბრობენ იმაზე, თუ როგორ თავისუფლდებიან სულები და როგორ აბრუნებენ მათ მკვდრების სამყაროში. ეგვიპტელების ბალზამირებული სხეულების შესახებ საკმარისზე მეტი რეალისტური ისტორიები და ფაქტებია, რომელთა შესახებ მაინც შეიძლება არ იცოდეთ:
ძველ ეგვიპტელებს სჯეროდათ, რომ ფიზიკურ სხეულს უნდა შეუერთდეს სული შემდგომ ცხოვრებაში, ამიტომ იგი მაქსიმალურად უნდა შენარჩუნებულიყო. მაგრამ შეუძლებელი იყო შინაგანი ორგანოების არ ამოღება, რადგან სხვაგვარად ბალზამირება არ იქნებოდა ეფექტური (ამის გასაგებად ეგვიპტელებს დაახლოებით 800 წელი დასჭირდათ). ერთადერთი ორგანო, რომელიც სხეულში რჩებოდა, იყო გული. ითვლებოდა, რომ გული არის გონებისა და ემოციების ადგილი - ის თვისებები, რაც გარდაცვლილს დასჭირდება შემდეგ სამყაროში.

არსებობს მოსაზრება, რომ მუმიფიცირებას მხოლოდ ფარაონებს უკეთებდნენ. ეს არასწორია. ფაქტობრივად, ვისაც ჰქონდა საკმარისი სახსრები, შეეძლო შეეკვეთა ასეთი სერვისი საკუთარი თავისთვის ან მასთან დაახლოებული პირისთვის. მაგრამ ასეთი არც ისე ბევრი იყო - სიამოვნება არ ღირდა იაფი. ადამიანების სხეულს სპეციალური გზით აშრობდნენ, ორგანოებს იღებდნენ, სპეციალური ზეთებით ამუშავებდნენ და თეთრეულის სახვევებში ახვევდნენ. მთელი პროცესი 70 დღემდე გრძელდებოდა. და ყველა ჩართული, ქირურგებიდან დაწყებული დამხმარეებით დამთავრებული, ისინი დიდ ანაზღაურებას იღებდნენ ამ საქმისთვის.
სარკოფაგებში ჩაწოლილი გამხმარი სხეულები არ არის სასიამოვნო სანახაობა და კიდევ უფრო უარესია მუმიების ხილვა ღია პირით. ძველ ეგვიპტელებს სჯეროდათ, რომ თუ მიცვალებულს ღია პირით ექნებოდა ბალზამირება, შემდეგ ცხოვრებაში მისთვის სუნთქვა უფრო ადვილი იქნებოდა. შესაძლოა, სწორედ ეს ჩვეულება გახდა კინემატოგრაფიული ცოცხალი მუმიების წინამორბედი.

ყველა მუმიას ერთნაირი პოზა არ ჰქონდათ მიცემული. მაგალითად, პოზა მკერდზე გადაჯვარედინებული ხელებით, ჩვენთვის კარგად ცნობილი ფილმებიდან, ეკუთვნოდათ ექსკლუზიურად სამეფო ოჯახის წევრებს და მხოლოდ მამაკაცებს. ყველა დანარჩენს კრძალავდნენ სხეულების გასწვრივ გაშლილი ხელებით ან მუცელზე მოთავსებული ხელებით.
ვიქტორიანულ ეპოქაში მუმიების “გახსნა" პოპულარული გასართობი იყო. პატრონი ყიდულობდა მუმიას, სტუმრები კი წვეულებაზე მას სათითაოდ ხსნიდნენ სახვევს. ბუნებრივია, საჯარო გაკვეთას არქეოლოგები და ექიმები ატარებდნენ.
გაკვეთისა და კვლევის შემდეგ ცხედრები არასაჭირო იყო. თავიდან ყრიდნენ მათ, მაგრამ შემდეგ დაიწყეს სიმბოლურ ფასად გაყიდვა საღებავების მწარმოებლებისთვის. რაც არ უნდა უცნაურად ჟღერდეს, უძველესი სხეულების დამსხვრეული ნაშთები ფერად ყავისფერ ელფერს აძლევდა და, შესაბამისად, ძალიან პოპულარული იყო მხატვრებში. მუმიის საღებავი მოთხოვნადი იყო 1960-იან წლებამდე. ასეთი საღებავის წარმოების შეჩერების მიზეზი ზედმეტად ტრივიალური აღმოჩნდა - მწარმოებელს უბრალოდ ამოიწურა მუმიები.
მე-17-18 საუკუნეებში ევროპელი ესკულაპიელები მუმიების ნაშთებს თითქმის ყველა დაავადების სამკურნალოდ იყენებდნენ. თავის ქალას დამზადებული ფხვნილი განსაკუთრებით ფასობდა. ისინი ყველაფერს მკურნალობდნენ დაწყებული სუნთქვიდან ეპილეფსიის შეტევებამდე. ხოლო მეფე ჩარლზ II-ს სჯეროდა, რომ მუმიის მტვერი შეიცავდა სიდიადის საიდუმლოს. მან შეინახა რამდენიმე ეგზემპლარი - მათგან აგროვებდა მტვერს და კანზე იზელდა.