ამ თავისებურებას სრულიად გასაგები ახსნა აქვს, რომელიც ისტორიისა და კულტურის თავისებურებებზეა დაფუძნებლი. ალბათ, ბევრი მიაქცევდა ყურადღებას აღმოსავლელი ქალბატონების ოქროსა და მისგან დამზადებული სამკაულებისადმი განსაკუთრებულ სიყვარულს, თუმცა დღესდღეობით ძვირფასი ლოთონის მიმართ ასეთი მკვეთრად გამოხატული დამოკიდებულება უკვე აღარ იგრძნობა.

ბეჭდები, სამაჯურები, დიადემები, საყურეები, ძეწკვები, ყელსაბამები, სამოსის ელემენტებიც კი, როგორიცაა მაგალითად ქამარი ან ბალთები, ისინიც კი შესაძლოა ოქროსი იყოს. საიდან ოქროსადმი ასეთი გადამეტებული სიყვარული? რატომ არიან აღმოსავლელი ლამაზმანები ასე დახარბებულები ამ ყვითელ მეტალზე? დღევანდელ სტატიაში სწორედ მათ ამ უცნაურ "გატაცებაზე" მოგიყვებით.

სინამდვილეში პასუხი საკმაოდ მარტივია და ის სულაც არ უკავშირდება სიხარბეს, თუმცა ზოგიერთ შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, არც ის არის გამორიცხული. საქმე იმაშია, რომ მუსლიმური კანონების მიხედვით, განქორწინებად არ ითვლება, როცა მაგალითად განაცხადი განქორწინებაზე შეგაქვთ.

საკმარისია ქმარმა სამჯერ წარმოთქვას: "მე შენ გშორდები", რომ ქორწინება ლოგიკურ დასასრულამდე მივიდეს. ამასთან, მას შეუძლია თქვას ეს სიტყვები ზედიზედ სამჯერ დროის ერთ მომენტში ან თუნდაც რამდენიმე წლის განმავლობაში, მაგრამ განქორწინება ანულირებულად სწორედ მესამედ წარმოთქმული ფრაზის შემდეგ იქნება.

ამ შემთხვევაში კი ქალს შეუძლია თან მხოლოდ ის წაიღოს, რაც იმ მომენტში უკეთია, შესაბამისად, დიდი რაოდენობით ოქროს სამკაულები არა მხოლოდ სტატუსის სიმბოლოს და მეუღლის სიმდიდრის საზომს წარმოადგენს, არამედ ერთგვარ დეპოზიტსაც, რომელიც ქალს განქორწინების შემთხვევაში თავს გაატანინებს.

კიდევ ერთი საყურადღებო დეტალი ამჯერად, ჰარემთან დაკავშირებით, თუ კაცს 1-ზე მეტი ცოლი ჰყავს და ის საჩუქარს ერთ ცოლს უკეთებს, ვალდებულია თანაბარფასიანი საჩუქარი ასევე მეორესაც გაუკეთოს, ვინაიდან ასეთია კანონია. ამბობენ, რომ ახლა ეს ადათ-წესები მსოფლიოს მხოლოდ ზოგიერთ რეგიონში მოქმედებს, თუმცა სეკულარიზმი რელიგიურ ცხოვრებაში მაინც აღწევს და საფუძვლიანად ცვლის მას.