"წარმოვიდგინოთ ტიპი, რომელიც საბჭოთა კავშირის დროს, ასე 80-იანი წლების ბოლოს, რაღაც ქარხანას ხელმძღვანელობდა და კარგად ჭრიდა ფულს. გადასარევად ცხოვრობდა. უკვე აღარც ქონების აფიშირებას ერიდებოდა, საქმეებიც გადასარევად მისდიოდა. ასეთი ბევრი იყო. მერე ის კაი ქვეყანა დაინგრა. საქართველო დამოუკიდებელი გახდა. მანდ ცოტა გაურკვევლობაში აღმოჩნდა. ერთი მხრივ, ფული უნდა შეენარჩუნებინა, მეორე მხრივ, ბოლომდე ვერ გაიგო, როგორ გაგრძელდებოდა ცხოვრება. მალე ქვეყანაში ყველაფერი აირია - ომი, უბედურება, შეიარაღებული ხალხის თარეში. ამ მღვრიე წყალში, მარიფათი გამოიჩინა, დროც იხელთა და უფრო დიდი ქონება ჩაიგდო ხელში. ერთი სიტყვით, კიდევ უფრო გამდიდრდა, გრძნობდა, რომ მისთვის ახლობელი მთავრობა მოდიოდა, მაგრამ პოლიტიკური არასტაბილურობის გამო გარანტიები მაინც ნაკლები ჰქონდა. ცოტა ხანში მისმა მთავრობამ პოზიციები განიმტკიცა და სტაბილურობის ლოზუნგი ოფიციალურ ლოზუნგად იქცა. მთელი ქონება შერჩა, ამ მისთვის ახლობელ მთავრობას დაუახლოვდა და ისევ თავით გადაეშვა კორუფციაში - თუ ადრე საბჭოთა მპარავი იყო, ახლა იმავე საქმიანობას ბიზნესმენის მანტიით შეუდგა და უფრო მეტი ფული იშოვა. ხალხის ხარჯზე მოხვეჭა გააგრძელა და გაყოფა ხომ ისედაც სულ იცოდა. თამაშის წესები გასაგები იყო - მოპარე ხალხს და გაუნაწილე ხელისუფლებას. ასე დადგა ახალი წესრიგი. ქონება თავიდან გადანაწილდა და ყველაფერი დალაგდა. ყველა საქმის გაჩარხვა შეეძლო, მთავრობაში მეგობრები, პარლამენტში მეგობრები, მოსამართლის მოსყიდვა, პოლიცია, საგადასახადო, მოსკოვში კავშირები, ინტელიგენცია, ნათლობა, გავლენიან ხალხთან დანათესავება, საზღვარგარეთ მოგზაურობა, სახლები და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ - მოკლედ, ყველაფერი რიგზეა. ერთი სიტყვით, ჯიგრულ-ქართული პონტი სრული მასშტაბით.