ილიას სპარსული პოეზია არ მოსწონდა, ამბობდა, მრავალ საუკუნეთა განმავლობაში მან ცუდი გავლენა მოახდინა ქართულ მწერლობაზე, რაღაცნაირი ქალური გულჩვილობა და აზრთა გარყვნილობა შემოიტანაო.

ამიტომაც არ უნდოდა ილიას ქართველი მწერლები სპარსულ მწერლობას დასწაფებოდნენ. პირიქით, მას სურდა ქართული ლიტერატურა აღმოსავლეთის გავლენისაგან გაენთავისუფლებინა და გაეევროპელებინა.

ამას თავადაც უწყობდა ხელს. იგი არამარტო ლიტერატურის, არამედ საზოგადოდ, ცხოვრების ევროპიზაციის მომხრეც იყო. თავად კი, მიუხედავად ევროპული განათლებისა, სულით და გულით მარად ქართველად დარჩა.