ადამიანს ორ შემთხვევაში შეაქვს საკუთარი განაცხადი სიკვდილის "კანცელარიაში":

- მუდმივად წუწუნებს, ცუდ ცხოვრებასთან დაკავშირებით პრეტენზიებს გამოთქვამს, ამბობს: სჯობს მოვკვდე! ეს ცხოვრებაა? ყველაფერი ძალიან ცუდად მიდის ...

- ემოციური აფექტისას თხოვნით მიმართავს. საყვარელ ადამიანთან ჩხუბის დროს ყვირის: მინდა მოვკვდე! არ მინდა ცხოვრება!ღმერთო მომკალი

ასე ეპატიჟებიან სიკვდილს.ურეკავენ მას. უტოვებენ თხოვნას. ადამიანს არ ჰგონია, რომ ის უბრალოდ ცუდ ხასიათზეა და ადრამატიზირებს სიტუაციას.

ვინც ასე იქცევა, მათ, უბრალოდ, ადამიანებისგან მეტი სითბო, გაგება და ყურადღება უნდათ და არა სიკვდილის გამოძახება....

უცებ ხდება საშინელება, კვდება თვითონ ან უკვდება საყვარელი ადამიანი მოულოდნელი სიკვდილით ... და იწყება ძიება მიზეზებისა, რატომ? რა დააშავეს ასეთი?ნუთი მისი კეთილსობილებიტა და ნათესი სიკეთეებით ეს სასჯელი დაიმსახურა? არა, მაგრამ მოწვეულ გაღვიძებულ ურჩხულს, რომელიც ოჯახში გამოიძახეს, ნებისმიერი შეუძლია შთანთქოს.

მიმოიხედეთ ირგვლივ რა ხდება და დააკვირდით ყურადღებით...

უამრავ პროტოტიპს იპოვით, ვინც წუწუნებს და საკუთარ გაჩენას წყევლის, მოვკვდე და დავისვენო იქნებო, გაიძახის, მერე კი აგრძელებს ჯანჯაფილთან ერთად ჩაის სმას და სატელევიზიო შოუების ყურებას.

და უცებ ასეთ ოჯახში ვიღაც უმიზეზოდ, ან სტიქიით ან ატოკატასტროფით გარდაიცვლება. უცებ და სწრაფად. თითქოს ვიღაცამ აიტაცა ისინი და სამყაროს გააცალა ...

ამ მუდამ მოწუწუნე "მგლოვიარეებს" სიკვდილი მოაქვთ თავიანთ ოჯახებში.ასე ვთქვათ, არამიზანმიმართულად, განიზრახავად უკვეთავენ, პროგრამას უწერენ, ხოლო მათ ამ აპლიკაციაზე რეაგირება სწრაფად, გადამწყვეტად და რადიკალურად ხდება, თუმცა ზუსტად ვის წაიყვანენ, უცნობია.

საკუკუნეების მანძილზე სიკვდილის ხსენება და მისი მოწოდება ითვლებოდა "ტაბუდადებულ" აკრძალვად ხალხში. თუ ადამიანი აგრძელებს თავის ზარებს, მიუთითოს მაინც მისი პირადი მონაცემები და წაყვანის დრო.

ეს რა თქმა უნდა სარკასტულადაა ნათქვამი, მაგრამ ის, ვინც ცხოვრებას, ბედსა და იღბალს მუდამ საყვედურობს და არ აფასებს, ვინც სიკვდილისკენ მოუწოდებს, ამით საყვარელ ადამიანებს ემუქრება და უქმნის საფრთხეს, იმათ, ვისაც სურს ცხოვრება! მაგრამ მონსტრი უკვე დაპატიჟებულია და ახლოსაა.