ბოლო წლებში, საზოგადოება სრულიად შეიცვალა და გაურკვეველი რეაქცია აქვს ფიზიკურ შეხებასთან დაკავშირებით.გადავწყვიტეთ, რომ ჩახუტება და მხარზე ხელის მირტყმა არ არის კარგი.შეიძლება ისიც მართალია, რომ პიროვნებას რომელსაც ვეხებით ან ვეხუტებით არუნდოდეს\არსიამოვნებდეს შეხება, მაგრამ ეს პრობლემა გაჩნდა ოჯახებში, მეგობრებში, ნათესავებსა და სექსუალურ პარტნიორებს შორისაც კი.
უკვე ვარჩევთდისტანციას და პიროვნებებს ამ ქმედებისთვის და ექსპერტებს სკერათ, რომ ეს მენტალურ ჯანმრთელობას დაგვიზიანებს.ეს ხდება იმიტომ, რომ ჩვენ ვცხოვრობთ ისეთ ეპოქაში სადაც ხალხს დაავიწყდა ფიზიკური შეხების მნიშვნელობა.
ეს გვტკენს ჩვენ.
ფიზიკური შეხება ძალიან მნიშვნელოვანი ჩვენი ემოციური ჯანმრთელობის კეთილდღეობისთვის.ამის გარეშე, ჩვენი მენტალური ჯანმრთელობა დაიტანჯება, თავს ვიგრძნობთ განდეგილად, დეპრესიულად ან პათოლოგიური შიშის მდგომარეობაში.
არ არის საჭირო ვიღაცასთან ჩახუტება და მოხვევა, მცირე მხარზე შეხება შეიძლება საკმარისი იყოს მენტალური ჯანმრთელობის გამოსასწორებლად.იმისდა მიუხედავათ ხალხი რას პიქრობს, შეხება არის სასიცოცხლო.გავიხსენოთ პრონცესა დიანა რომელიც პირველი იყო ვინც საჯაროდ ჩამოართვა ხელი შიდსის დაავადების მქონეს.მან იცოდა, რომ ესეთი აქტი მის ტანჯვას შეამსუბუქებდა.ამიტომ, მან სიმამაცით აავსო ის ხალხი ვინც სხვადასხვა დაავადებებით იტანჯება და მისცა ძალა რომელიც დაავადების წინაშე ბრძოლაში დაეხმარება.სწორედ ეს მდგომარეობს მენტალური ჯანმრთელობის გაუმჯობესებაში.
ხალხი არის გაფრთხილებული ამის წინააღმდეგ.
ხშირ შემთხვევაში, თუ დიალოგი აღიმართა პერსონალური საზღვრებიდან, საკმაოდ პოზიტიური მოვლენაა.მიუხედავად ამისა, ზოგს ჰგონია, რომ ძალიან შორს შეტოპა.არიან მშობლები, რომლებიც ძალიან შეშინებულები არიან აყვანილი ბავშვების მიმართ და ეშინიათ ჩახუტების.არის ისტორიები მშობლებზე, რომლებსაც შეეშინდათ აეყვანათ სხვისი შვილი, რომელიც საკუთარ თავს აზიანებდა.
აქედან გამომდინარე გვაქვს საზღვრები, რაც ნამდვილად არვიცი რამ გააჩინა უბრალოდ, უნდა შევეცადოთ დავარღვიოთ და გავხადოთ ფიზიკური სიახლოვე უფრო გადამდები.რადგან ამით შეიძლება სიყვარულის, მეგობრობის, გამბედაობის, თავდაჯერების და კიდევ უამრავი რაღაცის გადატანა.
