გახსოვს, პირველად რომ დაგინახე,
თითქოს და შეგრცხვა, თითქოს და ვერ მნახე.
გახსოვს ის რომ მე შემოგხედე
გაგიღიმე და
შენი თვალები სიხარულით აინთო
მაშინ მივხდი შენ თვალებში რაც იყო,
გახსოვს გვიან მარტონი რომ დავრჩით?
მთვარეს რომ ვუყურებდით,
მისი სილამაზით თითქოს და ვტკბებოდით,
მე მოგიკრიფე ეგ სილამაზე და ჩემი გულიც მაშინ გაჩუქე.
გახსოვს პირველად ლექსი დავწერე და ეგ ლექსი შენ მოგიძღვენი!
გახსოვს ჩვენი გეგმები, ჩვენი ოცნება რომ ავაშენეთ ნათელ ფერებში.
ის დრო იყო ძვირდასი წლები,
ის დრო იყო ბავშობა ჩვენი,
ეხლა ცხოვრება ჩვენი წავიდა
დღე დღეზე ველოდებით, როდის ღმერთი თავისთან წაგვიყვანს!
იცი რატო? იმიტომ რომ გვახსოვს...
ანარქი@
