ჯონ უოტსონის მარკეტინგული მოღვაწეობა იწყება 1920 წლის დეკემბერში, როცა სტენლი რეზორმა, ვოლტერ-ტომპსონ ეიჯენსის პრეზიდენტმა, დაიქირავა სამუშაოდ . ვოლტერ-ტომპსონ ეიჯენსი იმ დროისთვის იყო პიონერი მარკეტინგული კვლევის ტექნიკებში. მათი ძირითადი ამოცანა იყო - მოეძებნათ მარკეტინგული პრობლემების სამეცნიერო გადაწყვეტა. რეზორთან ერთად უოტსონი იმედოვნებდა, რომ განსაზღვრავდა ადამიანის ქცევათა „კანონებს“ რეკლამასთან მიმართებაში და გამოიყენებდა ამ ინფორმაციას შეტყობინების ისე გადასაცემად, რომ ამას თანმიმდევრულად ემოქმედა და გამოეწვია სასურველი პასუხები მომხმარებლის მხრიდან .

უოტსონი დიდ აქცენტს აკეთებდა ბაზრის ემპირიულ კვლევაზე, ხაზს უსვამდა რა მომხმარებლის შესწავლის მნიშვნელობას სამეცნიერო კვლევის საშუალებით. "მომხმარებელი მწარმოებლისთვის, მაღაზიებისთვისა და სარეკლამო სააგენტოებისთვის იგივეა, რაც მწვანე ბაყაყი ფიზიოლოგისთვის". მისი ანალოგია მომხმარებლისა მწვანე ბაყაყთან კარგი ილუსტრაციაა იმის, თუ როგორ განიხილავდა უოტსონი ბაზარს, როგორც ლაბორატორიას სარეკლამო ინდუსტრიაში და მომხმარებელს კი ექპსერიმენტულ სუბიექტს, რომლის ქცევაც წინასწარგანსაზღვრულად კონტროლირდება რეკლამის განმთავსებლის მიერ.უოტსონი ცდილობდა განესაზღვრა სამომხმარებლო მოტივაციის სისტემური მიდგომა, რაც სარეკლამო აგენტებს მისცემდათ კამპანიის სიცოცხლისუნარიანობის კონკრეტულ მტკიცებულებებს. 1920-იანი წლებისთვის მომხმარებლის აღქმა ინდუსტრიის წარმომადგენლების მიერ იყო შემდეგი : ადამიანები, არიან მანქანები, რომელთაც სჭირდებათ „სწორი სტიმული“ „ სწორი რეაქციის“ განსახორციელებლად.

უოთსონის ზემოხსენებულ სააგენტოში ყოფნისას ჩატარდა ერთი ყველაზე თვალსაჩინო ექსპერიმენტი, რომელიც ნათლად აჩვენებს ბრენდის ერთგულების ძალას- ტერმინი, რომელიც დროთა განმავლობაში დამკვიდრდა მარკეტინგულ სივრცეში. ექსპერიმენტი მოიცავდა სუბიექტებს, რომელთაც უნდა ამოეცნოთ სიგარეტის ბრენდები, მათი საყვარელი სიგარეტის ჩათვლით. უოტსონი გაოცებული იყო. ის მოელოდა, რომ თითოეული სუბიექტს ჰქონდა განპირობებული რეაქცია თავის არჩეულ ბრენდზე და რომ ისინი ამოიცნობდნენ იმ ფაქიზ ნიუანსებს, რაც მათი სიგარეტის არომატს, გემოს ახასიათებდა. თუმცა, მან აღმოაჩინა, ბრენდის ძალა, რომელიც აღძრავს გრძნობებსა და ემოციებს მომხმარებელში. მთავარი იყო არა სურნელი და არომატი, არამედ ბრენდის გავლენა.

შემდეგი დასკვნა, რომლამდეც მივიდა უოთსონი, არის ის, რომ ერთი თვე საკმარისი იყო ერთი ბრენდის მიმართ სიმპათიის შემცირებისთვის, მაგრამ არ იყო საკმარისი რომ ჩამოეყალიბებინა ჩვევა ახალი ბრენდისადმი მხოლოდ გამოყენების ხარჯზე. ეს ორი დებულება ამტკიცებს იმას, რომ ადამიანები პროდუქციას იძენენ არა მათი დამახასიათებელი თვისებების გამო, არამედ იმ ატმოსფეროს გამო, რომელიც ბრენდის გარშემოა შექმნილი. ბიჰევიორისტული თვალთახედვიდან გამომდინარე, ეს გულისხმობდა, რომ უწინ განპირობებული შტრიხები აიძულებდათ მომხმარებლებს შეეძინათ კონკრეტული ბრენდი და ასევე წარადგენდა იდეას, რომ ბრენდის ან პროდუქციის შესახებ არსებული შეტყობინების მანიპულირების შედეგად შესაძლო იყო მომხმარებლებზე ზეგავლენის მოხდენა.

სიგარეტის ექსპერიმენტის შედეგებზე დაფუძნებით, უოთსონი ხშირად იყენებდა შეტყობინების გადაცემის ტექნიკას, რომ ხაზი გაესვა ბრენდზე. ერთ-ერთი კამპანია მაქსველის ჰაუსისთვის მოიცავდა აპელირებას „მომხმარებელში არსებულ სნობზე“ . ხატავდა რა შესანიშნავ ისტორიულ სცენებს მაქსველის ყავასთან ერთად. უოტსონი იყენებდა ამერიკელთათვის დამახასიათებელ სიმდიდრისა და პრესტიჟის განპირობებულ სურვილებს და მათგან ელოდა წინასწარ განსაზღვრულ რეაქციებს, რადგან თვლიდა, რომ მომხმარებელი შეიძენდა მაქსველის პროდუქციას იმის მცდელობით, რომ შეექმნა ეს იდეალი.ამ გამოცდილებამ დაარწმუნა ის, რომ საქონლის შეძენა ხდებოდა არა განსჯის, არამედ ემოციური განპირობებულობის ხარჯზე. იმისათვის, რომ გამოეწვია შესაბამისი რეაქცია მომხმარებლის მხრიდან, უოტსონი ასეთ ინსტრუქციას აძლევდა რეკლამის განმთავსებლებს: უთხარით ადამიანს ისეთი რამ, რაც მათ შიშით აავსებს, რაც გამოიწვევს მათში მძვინვარებას, ზრუნვის ან სიყვარულის პასუხს, ან ძლიერ დარტყმას მიაყენებს ღრმა ფსიქოლოგიურ მოთხოვნილებას.

1931 წელს უოტსონმა გამოიყენა საკუთარი ბიჰევიორალური კვლევით მიღებული ცოდნა, მხარი დაუჭირა რა სკოტ პეიპერ კომპანის - ტუალეტის ქაღალდის მწარმოებელ კომპანიას. რეკლამაზე ნაჩვენები იყვნენ ქირურგები, რომლებიც უყურებდნენ პაციენტს, წარწერა კი იყო შემდეგი - "და უბედურება დაიწყო მაგარი ტუალეტის ქაღალდისგან". სადაც ახსნილი იყო, რომ საჭირო იყო რექტალური ოპერაცია, რომელიც თავის მხრივ გამოწვეული იყო უხეში, დაბალხარისხიანი ტუალეტის ქაღალდისგან. ეს ყველაფერი გათვლილი იყო შიშის პასუხზე, რომელსაც უოტსონი განიხილავდა, როგორც ადამიანის თანდაყოლილ ემოციას და მიემართებოდა ადრინდელ და შუა სააუკუნეების იპოქონდრიალურ კულტურას.ის მანიპულირებდა ამ შეტყობინებით რათა მიეღწია სასურველი შედეგისთვის. გარდა ამისა, უოტსონის მიერ შემოთავაზებული იყო ისეთი ტიპის რეკლამები, სადაც პროდუქცია უკავშირდებოდა ძალაუფლებას. იგი ილუსტრირებას ახდენდა იმისა, რომ ბრენდისადმი მიმზიდველობა, მიდრეკილება დამოკიდებული იყო ემოციურ ფაქტორებზე, ვიდრე ამ პროდუქციის ვარგისიანობასა და სანდოობაზე.

დღესდღეობით ოუტსონის გავლენა რეკლამირების სფეროზე თვალშისაცემია. მაგალითად, მრავლად ვხვდებით სხვადასხვა ცნობილ ადამიანს და მიმზიდველ მოდელებს, რომელიც რეკლამას უკეთებენ, კმაყოფილნი არიან ისეთი პროდუქციით, როგორიცაა კოსმეტიკა, ტანსაცმელი და საათებიც კი . ასეთი რეკლამები ხელს უწყობს არა მხოლოდ პროდუქტის რეალიზებას, არამედ ხაზს უსვამს იმ სილამაზესა და სტატუსს, რაც თან სდევს ამ კოსმეტიკის გამოყენებასა და ტანსაცმლის ჩაცმას.