დიდი არაბული დაპყრობების პერიოდში მუსლიმები საოცარი სისწრაფით და სისასტიკით იპყრობდნენ არამუსლიმურ მიწებს და ავრცელებდნენ ისლამს მაშრიყიდან მაღრიბამდე და ესპანეთიდან ინდოეთამდე. არამუსლიმებს და იმ ხალხს, რომლებიც გადაწყვეტდნენ წინააღმდეგობის გაწევას და ქრისტიანად დარჩენას, უწევდათ დამამცირებელი ხარკის ანუ ჯიზიას გადახდა. რამდენად მძიმე იყო ეს ამ ხალხისთვის, აღწერილი აქვს ქალაქ ნიკიუს ეპისკოპოსს სახელად იოანეს თავის ისტორიულ წიგნში.

"შეუძლებელია აღვწეროთ ის უბადრუკი და სავალალო მდგომარეობა ამ ქალაქის (ნიკიუს) ხალხისა, რომლებსაც დაკისრებული ჰქონდათ იმდენად დიდი გადასახადები არამუსლიმობისთვის, რომ მუსლიმთათვის თავიანთი ბავშვების მიცემა უხდებოდათ ყოველთვიური ჯიზიას დასაფარად."

ჯიზიას გადამხდელი ადამიანი ხდებოდა მეორეხარისხოვანი მოქალაქე, სრულიად უთანასწორო მდგომარეობაში მყოფი მუსლიმებთან შედარებით. ისინი იწოდებოდნენ როგორც "დიმმი". ყურანის კომენტატორი იბნ ხათირიც წერს, რომ "დიმმი" ყოველთვის დამცირებულ მდგომარეობაში უნდა იმყოფებოდეს (იხ. ყურანი 9:29)