ბუნებრივია, თავისი თაობა ყველას უყვარს, არც მე ვარ გამონაკლისი. წარსულს არ მივტირი, მაგრამ ძალიან მენატრება ჩემი ახალგაზრდობის დროინდელი თბილისი, მისი ქუჩის ინტონაცია, თბილისური ჟარგონი...სულო ცოდვილო, მაშინდელი წიწკვები (აქ-ღიმილის ღიმილაკი). სამწუხაროდ, დაკარგა თბილისმა ძველი და განუმეორებელი ხიბლი, თუმცა საქმე მთლად ასე მარტივად ა...
2012, 28 დეკემბერი, 14:05
შევაბერდით მე და ჩემი მეუღლე ერთმანეთს და, რა გასაკვირია, თუ მეგონა, რომ ზედმიწევნით კარგად ვიცნობდი მისი სულის ბიოგრაფიას, სულის ანატომიას, მაგრამ, თურმე ვცდებოდი. დღეს ისეთი ლამაზი კუთხით დავინახე, რომ მივხვდი, თურმე არ მცნობია, არ შემძლებია მისი ქვეცნობიერის სიღრმეში მოგზაურობა, სადაც მისი ძალიან ლამაზი და კეთილშობილი "მე"-ს შინაგანი სინამდვილეა დახატული...
"საკვირველი ხალხია გურჯები: მუშაობენ-მღერიან, იბრძვიან-მღერიან, ქორწილი აქვთ-მღერიან, კვდებიან და მაინც მღერიან! ან დიდი ჭკუისაგან ჭირთ, ან დიდი უჭკუობისაგან"
ლევან გოთუა, "უგზო ქარავანი"
უფრო მეტიც: რჩეული ახალგაზრდები დავკარგეთ, ტერიტორიები დავკარგეთ, გადაგვიარეს, სულში ჩაგვაფურთხეს, მაგრამ რუსთაველის გამზირზე არამარტო ვმღეროდით, ვცეკვავდით და ა...
2012, 14 დეკემბერი, 17:01
ჩვენ ერთნი ვართ, ბაბუა და შვილიშვილი, ერთნაირი, ერთი და იმავე თიხისგან მოზელილნი
ჩემი პატარა ანასტასიას, ჩემი პატარა შვილიშვილის წყალობით, სამყაროს ისევ პატარა ბავშვის თვალით აღვიქვავ. ბავშვურად მწყინს, ბავშვურად მიხარია, ბავშვურად ვმეტყველებ. თურმე ასაკის და ათასი უბედურების მიუხედავად ისევ შემორჩა ჩემში ბავშვი, ...
2012, 13 დეკემბერი, 21:24
|
|