ერთ ქალაქში გაშენებული იყო ზოოპარკი, სადაც ბევრი ცხოველი იმყოფებოდა:ლომი, დათვი, ვეფხვი, მაიმუნები, მგელი, ბეჰემოთი, აქლემი და ა.შ. ყველას ცალ-ცალკე გალია ჰქონდა, აჭმევდნენ, უვლიდნენ. ყოველ საღამოს ასობით ბავშვი მიდიოდა მათ სანახავად, მაგრამ ისინი თავიანთ თავებს მაინც არ ჰგვანდნენ. მხოლოდ ერთი ფიქრი აწუხებდათ, თავი დაეღწიათ აქაურობისთვის და ტყეში გაენავარდათ. აქ...
მხოლოდ სიტყვები, წარსულზე ფიქრები... თავზე მათოვენ სევდის ფიფქები, მე ისევ მიყვარხარ, ლოდინით ვიღლები, მაგრამ რა ვქნა, რომ ისევ მჭირდები?! ჩემგან შორსა ხარ, მაგრამ კვლავ გელი, ვდგევარ უფსკრულთან, ისევ მოგელი... მე ისევ ისე უზომოდ მიყვარხარ, ვიცი, რომ შენც მე ძლიერ გიყვარვარ, მაგრამ რა არის ბედის ბორბალი, ტრიალებს, როგორც ძაფის გორგალი, მოჰქრის, მოფრინავს შავი ყორანი... |
|
