გახსოვს, ზედაზენი?..
მაჯვნივ დარჩა ძველი ჯვარი,
მარცხნივ-წმინდა მცხეთა,
აღმართები,
აღმართები,
აღმართები,
გზა მიხვეულ-მოხვეული,
დახვედრა და გაცილება ხეთა.
შოშიების შეგონება,
კაფე-თესეს ქადაგება,
ჭრელი ჩიტის გადაფენა,
ტყის დაღლილი ქარი,
სიმწვანიდან გვეგებება
წყაროს თეთრი თვალი,
იქ მისვლა და დაჩემება
შენი პეშვით დამელია წყალი...
თვალს დახუჭავ, წარმოიდგენ, რომ სამყარო შენია,
უსიტყვოდაც ყველამ იცის, რომ ოცნება ძნელია,
რადგან შორი აჩრდილები წარსულს ეომებიან,
მომავალი აწმყოს ებრძვის, ყველაფერი ბნელია...
მაგრამ ეს ხომ ოცნებაა, წარმოსახვის ნაყოფი
და ვერასდროს ვერ იქნება ჩვენი გულის გამყოფი,
თვალს გააახელ და იტირებ, რომ ოცნება ვერ ახდა,
მაგრამ მე ხომ აქ ვიქნები, შეგიყვარებ ხელახლა...
"თუ ადამიანი სრულიად მარტოა, უბედური ან მწუხარეა, ყველაფერს ჯობია გავიდეს გარეთ, წავიდეს სადმე ისეთ ადგილას, სადაც იგი მარტო იქნება ცის, ბუნების და ღმერთის ანაბარა, მაშინ, მხოლოდ მაშინ იგრძნობს, რომ ყველაფერი ისეა მოწყობილი, როგორც საჭიროა, რომ ღმერთს სურს ადამიანი ბედნიერი იხილოს უბრალო, მშვენიერი ბუნების წიაღში"- ამას წერდა წლობით ოთხკედელშუა გამოკეტილი პატარა ან... |
|
