ხმაურს დუმილი შეჩვევია, ვეღარ იშორებს, გარეთ წვიმა მზეს ებრძვის, ცხელს და ანთებულს ესე იბრძვიან ჩემი_შენი გულის ცემა, როცა ხედავენ თვალებს ცივს, მწველს და ვნებიანს..... შენ არც კი იცი რა ცუდია როცა ეჩვევი, როცა სულ გინდა იმ სხვა თვალებს ისე უყურო, რომ ესე მზერით, დრო გააჩერო, სისხლი გაყინო, გული გაათბო...! დრო მიდის...ერთფეროვნებაში დრო გადის. თუნ...
ეჰ! რა ძნელია, გენატრებოდეს,
რაც შეიძლება, რომ ბევრი გქონდეს,
მისაწვდომელი შენს გვერდით იყოს,
და შენი გული მას ვერ წვდებოდეს.
თითქოს შენშია და შენში ცოცხლობს,
მაგრამ თითქოსდა შენშივე კვდება,
ვერ გასცდენია შენს საზღვარს იქით,
შენში გრძნობათა მშვენიერება.
ვერ დაუნახავს სხვას მაგ სინათლე,
განათებული სულის სიწმინდე,
და ვერ მიდიხარ შენ იმის ახლოს,
ვისთანა...
|
|