ძველი ქართველების (ალბად თეთრი გიორგის კულტის შემოსვლამდელი, შესაძლოა ამ კულტის დროინდელიც) ლოცვა, რომელიც შემდგომ ოსირისის ლოცვამ "მამაო ჩვენო"მ ჩაანაცვლა.
"დიდო დედაო,
ცაო მშვენიერო მომცველო ყოველივესი,
შემქმნელო და დამბადებელო,
უსასრულო სამყაროში ჩაუტეველო,
უმცირესში ჩატეულო...
უწონ-უმანძილო, ცარიელავ და სავსევ,
უჟამო, უძრავო, წყვდია...
შენ შენში ბევრს ითავსებ...
შენ შენს თავს უწოდებ კარგს, კეთილს, სუფთას, სულიერს.
არა, შენ ცოცხალი ხარ.
შენ არ შეიძლება დადებით ან უარყოფით კონცეფციამდე იყო დაყვანილი.
ნუ შენიღბავ ცოცხალ არსს სიტყვებით.
შენში მკვლელი ცხოვრობს, მოძალადე, ტერორისტი, რომელიც მზადაა მსოფლიო გაანადგუროს.
შენში წმინდანი ცხოვრობს, მაშველი, ცოდვილი, ჯარიკაცი, მეომარი, რომელიც მართ... |
|
