– დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე, ორიოდ სიტყვა მეთქვა იმ ადამიანებისთვის, რომლებიც ქალაქ სტამბულში პირველმა მე შევიფარე და დახმარების ხელი გავუწოდე. მინდა საკუთარ სულში ჩავახედო და იქნებ ამით შევძლო, დავანახო მათ სიმართლე. მე ერთ-ერთი იმათგანი ვარ, ვინც რეზო ბაქრაძეს, ანუ ეგრეთწოდებულ თეოფილე მალაქიას იცნობდა და იჯდა იმ აუდიტორიაში, სადაც ის „ბრწყინვალე აზრებს“ აფრქვევდა. მთელი სამი წლის მანძილზე ვუსმენდი მის შეხედულებებს სამყაროზე, სექსზე, საქართველოზე და ასე შემდეგ.

რეზო მართლა განათლებული და ერუდირებული ადამიანი იყო, მის ლექციებზე დასასწრებად სხვადასხვა სასწავლებლებიდან მოდიოდნენ, ლექციებზე სტუდენტებს აზრის გამოთქმის სრული თავისუფლება ჰქონდათ და თვითონაც ძირითადად ისეთ თემებზე საუბრობდა, რაც იმ დროისთვის წარმოუდგენელი იყო. ის კარგად ერკვეოდა ყველა რელიგიაში და იქიდან ის მთავარი თემები ჰქონდა ამოღებული, რაც მას მოსწონდა. მაგალითად, უშვებდა მრავალცოლიანობას (ჯობია ერთ კარგ კაცს ბევრი ცოლი ჰყავდესო), სექსის თავისუფლებას (სტუდენტებმა იქონიეთ ერთმანეთში სექსუალური ურთიერთობებიო) და ასე შემდეგ. ის თვლიდა, რომ მან შექმნა ახალი და განსხვავებული რელიგია. ლექციებზე ის პირდაპირ ქადაგებდა, რომ არაფერი ქართული არ ვარგა, რომ საქართველოში ცხოვრება მძიმეა და ასე შემდეგ. მე მოგიყვებით, თუ რას ასწავლიდა და რას ქადაგებდა ის ლექციებზე.

გავიხსენებ ისტორიას, რომელიც 9 აპრილის ტრაგედიას ეხება და იმას, თუ რა შეფასებას აძლევდა ცნობილი ლექტორი ამ ფაქტს. მე ბოდიშს ვუხდი ამ ტრაგედიის დროს დაღუპულების ოჯახებს, მაგრამ ამ ფაქტით ნათელი გახდება რეზო ბაქრაძის ფსიქოპორტრეტი, დასკვნა კი მკითხველმა თავად გამოიტანოს.

9 აპრილის მესამე დღეს მან, როცა ამ თემაზე საუბარი დაიწყო, თქვა, რომ ხალხი პატრიარქის მოწოდებას დაშლასთან დაკავშირებით უნდა დამორჩილებოდა, თუმცა დიდი დრო დაუთმო მოშიმშილეების თემას. ნეტავ, რატომ სხედან ცივ ქვაზე საშიმშილოდ ქალებიო, როცა შეიძლება უფრო სერიოზული საქმით დაკავდნენო. მაგალითად, დაწვნენ კაცებთან და ისიამოვნონო, ქალი ხომ იმისთვის არის გაჩენილი, რომ კაცმა… მოკლედ, ამ სიტყვებს შედარებით კულტურულად გამოვთქვამ. რეზო კი, რომელიც განსხვავებულად აზროვნებდა, ყველაფერს თავის სახელს არქმევდა და ლექციაზე ყოველგვარი უხერხულობის გარეშე ბილწსიტყვაობდა.

ბატონი რეზო ქართულ მწერლობასა და მთლიანად მწერლებს აუგად იხსენიებდა, ლანძღავდა ირგვლივ ყველასა და ყველაფერს; რომ ქართული ენა იყო ყარტაყურტა ენა; რომ რა უბედურებაა ისეთი ასოები, როგორიცაა ყ, ჭ, წ და ასე შემდეგ; ვერ იტანდა ილია ჭავჭავაძეს და ამბობდა, რომ რატომ უნდა წაიკითხოს ვინმემ მისი ეგრეთწოდებული ნაწარმოებები. მაგალითად, მთელი ლექცია მიუძღვნა „ოთარაანთ ქვრივს“, ის გვასწავლიდა, რომ ოთარაანთ ქვრივი ფროიდის პაციენტიაო, რადგან ქმრის გარდაცვალების შემდეგ სექსუალური ენერგიები სუბლიმაციაში გაუშვა და მასში ქალი მამაკაცი ჩამოყალიბდაო. როცა წინააღმდეგობას ვუწევდი, ამბობდა, რომ ის მასტურბაციით მაინც უნდა დაკავებულიყო და ჩვენც, სტუდენტ გოგონებს, ამასვე გვირჩევდა. რელიგიის ლექტორი ძირითადად სექსისა და რელიგიის თავისუფლებაზე გვესაუბრებოდა და ეს 18-20 წლის გოგო-ბიჭებს მოსწონდათ, და თან საბჭოთა პერიოდში, როცა ამაზე არათუ ხმამაღლა, ჩუმად არავინ საუბრობდა.

მახსოვს, ერთხელ, მასთან სახლში მოულოდნელად სტუმრად მივედი, საღამო ხანი იქნებოდა, მისი სამუშაო ოთახი ჩაბნელებული იყო. რომ შევედი, ხმები მომესმა და სიბნელეშივე გამოვაცხადე, ვინ ვიყავი და შუქი ავანთე, რეზო ამაზე გაგიჟდა. ოთახში რკინის საწოლზე წამოწოლილ რეზოს აქეთ-იქიდან ახალგაზრდა სტუდენტი გოგოები ესხდნენ, ზოგი რეზოს ფეხზე იყო მიყრდნობილი, ზოგი – მუცელზე, ზოგი თავზე ხელსაც უსვამდა „მომავალ მესიას“, თავი ჰარამხანაში მეგონა, ბიჭები კი ზოგი სკამზე იჯდა, ზოგი – იატაკზე, ზოგიც კედელზე იყო მიყრდნობილი. როგორც ჩანს, ლექტორი ქალებთან სიახლოვის დროს უკეთესად ქადაგებდა, თანაც სიბნელეში.

რეზო ბაქრაძე ქადაგებდა, რომ მან მიაგნო ჭეშმარიტებას და მხოლოდ ის იყო ამქვეყნად უცოდველი, ერთხელ ლექციაზე მან ასეთი რამ თქვა, რომ ვიცოდე, რომ ახლა ჩემი შვილი გარეთ გავა და მას მოკლავენ, არ გადავეღობები, რადგან ეს ღმერთს უნდა ასეო. მე მაშინ კატეგორიული წინააღმდეგობა გავუწიე და მისი აზრები ისეთი სიტყვებით მოვიხსენიე, როგორითაც ის საუბრობდა ხოლმე და ამის გამო მან წყლით სავსე ჭიქა მესროლა, ერთი კვირა ლექციაზე არ მივლია, დამირეკა და მთხოვა, მოდი ლექციებზეო. ეს იმისთვის სჭირდებოდა, რომ, რაც მეტ წინააღმდეგობას ვუწევდი, მით უფრო ქადაგების ეშხში შედიოდა. მივედი და აუდიტორიაში ბოლო მაგიდასთან დავჯექი. უცებ დაფასთან გამომიძახა და მოულოდნელად მეკითხება:

– ყარაულაშვილი, აბრძანდი და მიპასუხე, ღმერთი თუ გწამსო.

– კი, მწამს-მეთქი, – ვუპასუხე.

– თუ გწამს, გამოაღე ფანჯარა და გადახტი, ანგელოზები დაგიჭერენო.

დავიბენი, ვიფიქრე, ხუმრობს-მეთქი.

– არ გეხუმრები, გადახტი და ანგელოზები დაგიჭერენო.

ზუსტად არ მახსოვს, მგონი, ხუთი წუთის მანძილზე ერთსა და იმავეს მიმეორებდა. იცით, რა მოხდა? სურვილი გამიჩნდა, გადავმხტარიყავი და დარწმუნებული ვიყავი, არაფერი მომივიდოდა, დავიძარი და ტექნიკური უნივერსიტეტის მეხუთე სართულის ფანჯრიდან ვხტებოდი, შემაჩერა და მაკვირდებოდა, ამით მან ექსპერიმენტი ჩაატარა, დამიმორჩილებდა თუ არა და მოახდენდა თუ არა ჩემზე ზემოქმედებას.

რეზო ბაქრაძემ, დღეს კი კანადაში მცხოვრებმა თეოფილე მალაქიამ, წლების განმავლობაში ამ მეთოდებით დაიმორჩილა და დააზომბირა 33 სტუდენტი, რომელთაც ცხვრებს ეძახდა და ამბობდა, ისინი იმას გააკეთებენ, რასაც ვუბრძანებ, თუ ვეტყვი, კლდიდან გადახტი, გადახტებიანო და ასე შემდეგ. არ მინდა ისედაც გაღიზიანებული მშობლების აღშფოთება გამოვიწვიო და მე მათ ბოდიშს ვუხდი იმისთვის, რასაც ახლა ვამბობ, მაგრამ ეს ხალხმა უნდა იცოდეს. სხვათა შორის, მე ეს ინფორმაცია მისი ოჯახის წევრებისგან ვიცი, რომ რეზოს მის ხუთ სტუდენტ გოგონასთან თითო შვილი ჰყავს.