ჩემი საშველი საით დარჩა და

მე უსაშველოდ სადა ვარ ნეტავ?!

რომელი გზიდან საით მოველ და

მავალი რომელ გზადა ვარ ნეტავ?!

დავთმე დერვიშის ძონძი სამოსი

და ლოცვა დღისა და საღამოსი,

მაგრამ ვერც სარდაფს, ვერ ღვინოს ვხედავ...

თავად მეც აღარსადა ვარ ნეტავ?!

განა მოკვდავი მისთვის იშობა,

სასჯელად ექცეს ღვთისმოშიშობა?!

ქადაგს ვუსმინო თუ რუბაბის ხმას?!

სიტყვად შემქმნეს თუ ხმადა ვარ ნეტავ?!

ის, რაც ანათებს მეგობრის სახეს,

მტრებმა ვერსად და ვერასდროს ნახეს...

ვით ჩამქრალ სანთელს, სიბნელე მელის

თუ მზის ძიებით ცად ავალ ნეტავ?!

ჩემი ყოველი ზნე და იერი

შენ დაიმონე, ვით მიწიერი...

საით წავიდე?! _ ის მაინც ბრძანე,

აქ თავად ვარ თუ სხვადა ვარ ნეტავ?!

ღაწვთა ტრფობაში გადაკარგულო,

ფრთხილად! _ შენს გზა-კვალს არ უერთგულო...

საით მიდიხარ?! სად ჩქარობ, გულო?!

აღსასრულისთვის მზადა ვარ ნეტავ?!

წავიდა სატრფო და იქცა ხსოვნად,

ამ წუთისოფლის ლამაზ სახსოვრად,

რომელ ზღვარს გასცდა ის ლამაზმანი?!

მე იმ ზღვარს სადმე გადავალ ნეტავ?!

ძილს და სიმშვიდეს მიიჩნევს არად,

ვინც ქვეყნად ცხოვრობს ჰ ა ფ ე ზ ი ს დარად....

რომელ ძილსა და სიმშვიდეს ითხოვთ?! _

ცოცხალი რომ ვარ, რადა ვარ ნეტავ?!

იქნება წვიმა მოალერსე და მიწის სუნი,
მერცხალთა ქროლვა და მათივე ჟივჟივის ზუნი.

კვლავ გაისმება ბაყაყების სიმღერა ღამით
და აყვავებულ ალუბლების მთრთოლვარე ჩქამი.

ფუმფულა ცეცხლით კვლავ იფრენენ გულწითელები,
სტვენას მორთავენ დაუცხრომლად, _ უწინდელივით.

მაგრამ არავინ მოიგონებს არარა ნდომით
უკანასკნელად როდის იყო ან რაა ომი.

არც ხე, არც ჩიტი არ იტირებს იმ განკითხვის ხანს,
როს კაცთა მოდგმა აღიგავა მიწის პირისგან.

და გაზაფხული, შემართული მწვანე კარავად
ვერც კი შეამჩნევს, რომ ამ ქვეყნად ჩვენ აღარა ვართ..

სარა ტისდეილი

****

შანდორ პეტეფი

****

ლურჯ საღამოთი, ზაფხულობით წავალ ფარულად,

სადაც ყანაა და ბალახით ავსილი ველი;

ფეხებთან ვიგრძნობ, რომ ბალახი მთლად დაცვარულა

და შევცურდები ქარში ზვავი და თავშიშველი.

ხმას არ გავიღებ... არ ვიფიქრებ... მაგრამ ძლიერი

ვნებით მევსება სიყვარულის უბე და კალთა;

და მივალ, როგორც დამშეული ბოჰემიელი,

და ბედნიერი ბუნაბასთან: ისე ვით ქალთან

არტურ რემბო

****

იყო ღამე მთვარიანი, იყო ღამე ლურჯი…
სიყმაწვილეც იყო ჩემი – ლამაზი და ურჩი.

გული გაიყინა,
მზერა დაიბინდა…
ჩემი სიყმაწვილე სადღაც გაირინდა,
ლურჯი სიხარული ზეცას გამიფრინდა…

სერგეი ესენინი

****

წვიმად ჩამოდის მარტოობა. წვიმაა იგი.

ზღვიდან მოიწევს, ეგებება საღამოს ბინდებს,

უკაცრიელი ველებიდან ზეცისკენ მიდის

(სავსეა დიდი მარტოობით ზეცა ყოველთვის)

და მოიღვრება, ქალაქს ასე ციდან მოელტვის.

როცა დილისკენ მიიქცევა ქუჩაბანდები,

წყვილთა საათებს იგი წვიმად დაედინება

და სხეულები, ერთმანეთი რომ ვერ გაათბეს,

კვლავ იყრებიან, მიაქვთ სევდა და გაწბილება...

და როცა ორს სძულს ერთმანეთი ჩუმად, მძვინვარედ

და მაინც ღამით ერთ სარეცელს ინაწილებენ,

მაშინ დიდდება მარტოობა უკვე მდინარედ..

რაინერ მარია რილკე

****

ვით მომსკდარი ნიაღვარი, ვით ხორშაკი ველთა,
გაფრენილან დღენი ჩვენნი, მოფრენილა ელდა;
სანამ პირში სული მიდგას, ორს არ
ვნაღვლობ მარტო:
რაც წასულა, _ იმ დღეებს და _
დღეთ ჯერ მოუსვლელთა!

ომარ ხაიამი

**** ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა,

თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა.

შავჩოხიანო ვაჟკაცო, ჭრილობა ხომ არ შეგხსნია?!

ეს სისხლი არის, თუ მართლა ყაყაჩოების ცეცხლია?!

შავჩოხიანო ვაჟებო, ასე რამ გაგახალისათ,

ჟრიალი ხომ არ მოგესმათ ოჟა ჯურხაის ფარისა?!

სიმღერა ხომ არ მოგესმათ პატარა კახის ხმალისა?!

იქნებ მე თვალი მატყუებს, ზეცა მაბრმავებს კრიალა,

მაშინ თქვენ თვითონ აღსდექით და მარქვით ომახიანად:

თუ არც ყაყაჩოს ცეცხლია და არც ახალი იარა,

მა ეს ბებერი კრწანისი რა ძალამ ააბდღიალა?!

ჰეი, თქვენ, არაგველებო, გაუმაძღარნო ომითა,

თქვენს საფლავებთან მოსვლა და მუხლის მოდრეკა მომინდა.

ლადო ასათიანი