ქართველი ერის ენობრივ-ეთნიკური თუ კულტურულ-პოლიტიკური წარსული მრავალი საუკუნის განმავლობაში აღიწერებოდა, როგორც ქართველი მემატიანეების, ისე მეზობელი თუ მომხდური ხალხის მიერ; ხშირად, მოვლენათა აღქმა და კვალიფიკაცია სუბიექტურად ხდებოდა... მეცნიერთა მიზანია განსხვავებულ თვალსაზრისთა შეჯერება, სინამდვილესთან მიახლოებული ისტორიის დადგენა და საზოგადოებისათვის მიწოდება.

ძალიან რთულია დაპყრობილი საზოგადოების რეალური ისტორიის წარმოჩენა. დამპყრობელი თავისათვის სასარგებლო ვარიანტს ქმნის, ხოლო მოცემულ ერს არა აქვს საშუალება სრულყოფილად განახორციელოს საკუთარი ისტორიის კვლევა და გააგებინოს ცივილიზებულ სამყაროს.

ამის ნათელი მაგალითია საქართველოს, ქართველი ერის შესახებ ხელოვნურად შექმნილი ისტორიოგრაფიული ხასიათის ნაშრომები, რომელიც ბოლო 200 საუკუნის განმავლობაში შეიქმნა რუსეთის მიერ ოკუპირებულ და ანექსირებულ საქართველოში.

შესაბამისად, ქართველოლოგია ორგვარად იგეგმებოდა:

-მეცნიერულად-ქართველი ერის ღირსეული შვილებისა და კეთილსინდისიერი უცხოელი ავტორების ხედვის შესაბამისად;

-კვაზიმეცნიერულად (ცრუმეცნიერულად)-რუსეთის იმპერიის შესაბამისად; მათი მიზანი საქართველოს ტერიტორიის შენარჩუნება ქართველი ერის ეთნიკური და ენობრივი დანაწევრების გზით ("გათიშე და იბატონე").

ამ თვალსაზრისით საინტერესოა ორი ქართველი მეცნიერის-რუსეთის იმპერიის ინტერესების დაცვაზე ორიენტირებული ნიკო მარისა და ღირსეული ქართველი მეცნიერის ივანე ჯავახიშვილის დაპირისპირება 1918-1924 წლებში.

იხილეთ სრულად:

ქართულენოვან განათლებაზე ორიენტირებული უნივერსიტეტი თუ რუსულენოვანი უნივერსიტეტი? - ნიკო მარისა და ივანე ჯავახიშვილის სამეცნიერო დაპირისპირება

საბჭოთა პერიოდის მეცნიერება ნიკო მარის გზით წავიდა: რუსეთის იმპერია კვაზიმეცნიერული "დასკვნების" საფუძველზე მრავალი ათეული წელი საინფორმაციო ომს აწარმოებს საქართველოს წინააღმდეგ, რის შედაგადაც მთელ მსოფლიოშია ცნობილი:

ანტიქართული ეთნოლინგვისტური და ისტორიოგრაფიული რუკები, რომლებშიც საქართველო "ენობრივი საზღვრების" მიხედვითაა ცნობილი; (ამ გზით მკვიდრდება ქართველთა განსახლების მცდარი საზღვრები და მზადდება საქართველოს დანაწევრების მორიგი გეგმა)

იდეოლოგიზებული დებულებები ქართველი ერისა და საქართველოს ისტორიის შესახებ; მაგალითად, მე-19 საუკუნეის ბოლოს პეტერბურგში შექმნილი და საბჭოთა პერიოდში გააქტიურებული ე.წ. "ქართიზაციის' თეორია-თითქოსდა, ქართებმა (ქართლელებმა) გააქართველეს: კახელები, მესხები, სვანები, იმერლები...

არაადეკვატური საენციკლოპედიო ინფორმაციები ქართველთა ენობრივ-ეროვნული იდენტობისა და კულტურის შესახებ.

ამ ყოველივეს ემატება ისიც, რომ სხვა მცირერიცხოვანი ერების მსგავსად, ქართველებისთვისაც დიდი გამოწვევაა ეროვნული თვითმყოფადობის შენარჩუნება თანამედროვე მსოფლიოში. ამ ფონზე, საქართველოს დეოკუპაციის პროცესში, აუცილებელია, საქართველოს ხელისუფლების შესაბამისი სამსახურის მიერ აკადემიურად და დროულად დაიგეგმოს მეცნიერული ქართველოლოგიის განვითარება, ჩამოვთვალოთ რამოდენიმე მათგანი:

ქართველთა ენობრივ-ეთნიკური ერთიანობისა და უდიდესი მემკვიდრეობის-ქართველთა კუთხური მეტყველებების (მეგრული, სვანური, ხევსურული, თუშური, სვანური...) შენარჩუნებისათვის სტრატეგიის შემუშავება;

ობიექტური ეთნოლინგვისტური და ისტორიოგრაფიული რუკების დამუშავება, ორთოგრაფიული და ტერმინოლოგიური ლექსიკონების შედგენა;

ქართველთა ენობრივ-ეთნიკური და სახელმწიფოებრივი იდენტობის შესახებ მთელ მსოფლიოში გავრცელებული არასწორი ინფორმაციების დაბალანსება და თანამედროვე ქართველოლოგიური კვლევების შედეგების მიწოდება საერთაშორისო სამეცნიერო თუ საენციკლოპედიო წრეებში;

მანქანური თარგმანების კომპიუტერული პროგრამებისა და ქართული ეროვნული ტექსტების ნაციონალური კორპუსის შექმნა; ქართული ენის ქცევა თანამედროვე გლობალური ქსელის ენად...

სტატია დაწერილია პროფესორ ტარიელ ფუტკარაძის წიგნის "ქართველოლოგიის შესავლის" მიხედვით