რა უბიძგებს ადამიანებს უიმედო, განწირული ურთიერთობის შენარჩუნებისკენ?!- ნუთუ, მარტოობის შიში?! ძნელი სათქმელია. ზოგიერთ ადამიანს ეს შიში საერთოდ გაცნობიერებულიც არ აქვს. რატომ ვიქმნით ზოგჯერ იმის ილუზიას, რომ ვუყვარვართ და ვერც ჩვენ გავძლებთ მის გარეშე. ეს, უბრალოდ, ის არის, რისი დაჯერებაც გვინდა...და რასაც მოგვიანებით ჩიხში შევყავართ.
იქნებ '' შეჩვევის მომენტი '' მუშაობს. ეს უფრო დამაჯერებელია.
მთავარია, დაიჯერო, რომ ყველაფერი კარგი წინ გაქვს: ახალი გრძნობა... შეხვედრები..
ამოციები... აღფრთოვანების წუთები და ბედნიერება!არ უნდა სცადო, გააჩერო დრო. ხომ იცით, რომ ეს შეუძლებელია. ჯერ ერთი, კარი უნდა დაიხუროს, რომ მეორე ფართოდ გაიღოს და ის აუცილებლად გაიღება.
ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება ტვირთია. თანაც, საკმაოდ მძიმე. მისი ტარება ყველამ არ იცის და არც შეუძლია. თუ არსებობს სურვილი ურთიერთობის სწავლისა, თანაც იმ ურთიერთობისა, რომელიც აბსოლიტურად განსხვავდება იმისგან, რაც მანამდე გქონდა, არაფერი გამოვა. სანამ პარტნიორის შეცვლაზე იძრუნებთ, ჯერ საკუთარი თავი შეცვალეთ. იყავით რეალისტი და რისკიანი. ცოტათი ავანტიურისტი. ეს აუცილებელია.პრობლემის გადაჭრასა და ცხოვრების შეცვლაზე კარდინალურად იზრუნეთ. როცა ხედავთ რომ ურთიერთობა ბედნიერებას არ მოგიტანთ, დაამთავრეთ ის!
