გაუპატიურება - სექსუალური ძალადობის უკიდურესი ფორმა, ხორციელდება, ძირითადად, ქალების მიმართ არის სისხლის სამართლის დანაშაული და ისჯება თავისუფლების აღკვეთით მინიმუმ ექვსი წლით.

ერთხმად ვთანხმდებით, რომ გაუპატიურება დანაშაულია და უნდა დაისაჯოს, მაგრამ არსებობს ცალკეული შემთხვევები, როცა საზოგადოება იჩენს სექსუალური ძალადობის მიმართ ტოლერანტობას, რაც, ძირითადად, ახსნილი და გამართლებულია საზოგადოებრივი სტერეოტიპებით ქალის შესახებ. მაგალითები : თუ ქალი, ასე ვთქვათ, მსუბუქი ყოფაქცევისაა, შეიძლება გააუპატიურო და ამისთვის არ უნდა მოგთხოვონ პასუხი . ასევე, თუ ქალი გამომწვევად იცვამს, ეს მამაკაცებისთვის ცდუნებაა და შეიძლება ვერ გაუძლოს . შესაბამისად, ამ შემთხვევაში გაუპატიურება სამართლებრივად დასჯადი, მაგრამ საზოგადოებრივად გამართლებული ქმედებაა. არიან ისინიც, ვინც ფიქრობენ, რომ ქალი ამ შემთხვევაში ცდუნებაა, რომელიც ციდან ჩამოვარდა, როგორც “ხე ცნობადის“ ნაყოფი და სუსტი ნებისყოფის მამაკაცმა უბრალოდ ცდუნებას ვერ გაუძლო . ეს კი პატრიარქალური და უკიდურესად სტერეოტიპიზებული კულტურის მსხვერპლი მამაკაცებისთვის ერთგავრი სიგნალია, მწვანე შუქი. გაუპატიურების საფუძველი დაუცველი ქალის ღაღამობით გარეთ სიარულიც კი შეიძლება გახდეს.
პატიოსან ქალს

12 საათის შემდეგ გარეთ რა უნდაო-ხშირად ამბობენ ჩვენში . ერთმა მოძალადემ ახალგაზრდა ქალი გააუპატიურა, გამოძიებას კი ამაყად გამ-ოდ- ოუცხადა : მე რომ მცოდნოდა ის ქალიშვილი იყო, ღმერთი არ გამიწყრებოდა და ამას არ ვიზამდიო. ეგრეთ წოდებულ ოთხმოცდაათიანებში ბევრი მსგავსი შემთხვევა მოხდა, მაგრამ საზოგადოება ცნობილი “არგუმენტების “ მოშველიებით ადვიალდ შეუნდობდა ხოლმე : გამომწვევად იცვამდაო, ისეთი დედა ყავს და შვილსაც სახელი გაუტეხაო, დედამ დაღუპაო . არც სახელმწიფოს ეცალა და არც პოლიციას, ასეთი რამ, კაცმა რომ თქვას, არც არსებობდა. მსხვერპლი ხმას ხშირად ვერ იღებდა, რადგან არც სამართლის პოვნის იმედი ჰქონდა და, თავისთავად, არც საზოგადოების, რომელიც დანაშაულს უფრო ადვილად იწყნარებდა, ვიდრე მსხვერპლს, რაც იმას ნიშნავს, რომ გაუპატიურების, როგორც დანაშაულის გააზრება უჭირდა და უჭირს საზოგადოებას. ის მას ვერ განიხილავს დამოუკიდებელ, ძალადობრივ აქტად და თითქმის
ყოველთვის კავშირშია ქალის რეპუტაციასთან თუ სოციალურად “მიუღებელ“ სტილთან თუ ქცევასთან.

ამ რამდენიმე მაგალითიდანაც ჩანს, რომ საზოგადოებრივი სტერეოტიპები ხშირად ხდება გაუპატიურების მიზეზი. ის დრო, რომ არაქალიშვილის გაუპატიურება შეიძლებოდა, ასე თუ ისე, უკან ჩამოვიტოვეთ, მაგრამ ქალების შესახებ სტერეოტიპული მიდგომები, მათი დიფერენციაცია პატიოსან ანუ წმინდა ჭურჭლებად და “ნაშებად“ ანუ ერთგვარ პრაქტიკის საგან ქალებად მაინც ვერ აღმოვფხვერით. ამაში კი დიდი წვლილი მიუძღვის, როგორც პატრიარქალურ კულტურას, ისე საბჭოთა და პოსტსაბჭოტა წარსულს(ძირითადად ოთხმოცდაათიან წლებს. )

ქართულ საზოგადოებას დიდხანს გაჰყვა ქალისა და მამაკაცის უთანასწორობის შესახებ წარმოდგენა, რაც ბოლომდე დაძლეული დრსაც არ არის. გვახსოვს ალბათ გენდერული უთანასწორობის შესახებ კამათში ერთ დროს ჟღერდა ბიბლიური არგუმენტებიც. მაგალითად ის, რომ ღმერთმა ქალი და კაცი ასე უთანასწორო არსებებად შექმნა და ქალების მხრიდან უფლებების მოთხოვნა ღვთის გმობა, უკიდურესი მკრეხელობაა. ასეთი ქალები კი დაიწყევლებოდნენ, შეჩვენდებოდნენ და სამოთხეში ვერ მოხვდებოდნენ. პატრიარქალური კულტურის წინააღმდეგ ამბოხებული ქალი წარმოჩინდებოდა ეშმაკეულად, ცოდვის, გარყვნილების სიმბოლოდ და ესეც საკმარისი მიზეზი იყო მასზე ძალადობისთვის

დღესაც რომ გამოკითხოთ, მამაკაცთა ყურადსაღები ნაწილი გეტყვით, რომ სექსმუშაკის გაუპატიურება არ ითვლება გაუპატიურებად: მეძავს ღირსება არ აქვს, გაუპატიურება კი ღირსების შელახვას გულისხმობს და მეძავის შემთხვევაში ეს შეუძლებელია, რადგან მას ისედაც არ აქვს ღირსება )

სოციალური ქსელების როლის ზრდასთან ერთად საზოგადოების სტერეოტიპული მიდგომები რიგ საკითხების მიმართ უკეთ ვლინდება, მათ შორის სექსუალური ძალადობის ფაქტების მიმართაც.

გამოსავალი: აღვზარდოთ სწორად ჩვენი შვილები და ჩვენს მაგალითზე ვასწავლოთ ძალადობის გმობა. ნუ წაიყვანენ “დასავაჟკაცებლა“ ბიჭებს მამები, ბიძები, უფროსი ძმები და ასე შემდეგ(ანუ “სიძვის დიაცთან“, რომლის მიმართაც უპატივცემულობა და უდიერი მოპყრობა იდეაშივე ნორმალური მიდგომაა, თუ, რა თქმა უნდა, ეს ისევ ხდება ) მან თავად გაიგოს და გადაწყვიტოს ვისთან დაამყარებს პირველ სექსუალურ კონტაქტს.

ნუ ვაიძულებთ გოგოებს ქორწინებამდე დათრგუნონ ლიბიდო, თავად გადაწყვიტონ (ეგრეთ წოდებული ქალიშვილობის ინსტიტუტი) ნუ გამოვუჭედავთ ვაჟებს ქალების შესახებ ცრუ წარმოდგენებით თავს, ნუ შევასრულებთ ჩვენ, ქალები გარკვეული კატეგორიის ქალბატონების სტიგმატიზაციაში ძირითად როლს! ნუ ვიძალადებთ ფიზიკურად და ფსიქოლოგიურად ჩვენს შვილებზე, ვინაიდან ძალადობა შობს ძალადობას! ნუ შევიწყნარებთ სექსუალური ძალადობის და, მით უმეტეს -გაუპატიურების ფაქტებს, ვამხილოთ და საჯაროდ დავგმოთ ისინი. საზოგადოება უნდა გადაეჩვიოს ძაალდობის გამართლებას, რაშიც დიდი მნიშვნელოვანი ენიჭება როგორც სახელმწიფოს, ისე სამოქალაქო სექტორის აქტიურ და სწორ მონაწილეობას.