ვიტორიო მუსოლინიმ „ჩინესში“ თავი მოუყარა ნიჭიერ ახალგზარდებს მათ შორის იყო მიქელანჯელო ანტონინი.
1950 წელს მიქელანჯელო ანტინიმ თავის პირველ მხატვრულ ფილმში „ერთი სიყვარულის ქრონიკა“ კრიტიკის ყურადღება მიაპყრო ბურჟუაზიულ ფსიქოლოგის ანალიზით.
ილუზიასა და რეალობას შორის კონფლიქტია გგამოკვეთილი სატირულ კინოკომედიაში „თეთრი შეიხი“ რომელიც უნდა გადაეღო ანტონინის საბოლოოდ კი გადაწყდა ფედერიკო ფელინი.
მორიგი ნამუშევარი „ყვირილი“, რომელშიც გამოისახა ანტონინის, როგორც პრფესიონალი რეჟისორის მოწიფულობა და მისეული საავტორო ხელწერა.
ე.წ. „გაუცხოების ტრილოგიის“ პირველი კინოსურათი „თავგადასავლი“ გადაიღო, რომელიც მიანიშნებდა რომ იტალიური კინემატოგრაი ნეორეალიზმის შემდეგაც ვითარდებოდა, ინბრძოდა თავისუფალი პრინციპების დასამკვიდრებლად. მემარცხენე და მემარჯვენე რიგების გასაწმენდად. ამ ფილმმა საერთაშორისო დიდება მოუტანან რეჟისორს.
ტრილოგიის დანარჩენი ფილმები „ღამე“ და „დაბნელება“ აგრძელებდნენ რეჟისორის ურყევ პოზიციას, რაც შეიზლება ახლოს ყოფილიყო ყოველდღიუტ სიმართლესთან. ორივე ნამუშევარი თავისებურად უცნაური იყო იმ აუდიტორიისთვის, რომელიც მიეჩვია ჰოლივუდურ ფილმებს.
ანტონინის პირველი ერადი ფილმი იყო „წითელი უდაბნო“, რომელშიც ხაზი გაუსვა იმ გარემოებას, რომ გაუცხოება და იზოლაცია სრულად დომინირებენ თანამედროვე საზოგადოებაში. ძალაულება, ფული, გავლენა, მეგობრობა, სიყვარული უკიდერასდ მიუღწევადია მათთვის. ამიტომაცაა რომ ისინი ნერვული კრიზისის მდგომარეობაში იმყოფებიან.
ბრიტანულ-ამერიკული კინოპროექტისთვის „ოტოგადიდება“ რეჟისორად მიიწვიეს ანტონინი. გადაღება წარმოებდა ლონდონში ინგლისურ ენაზე. ფილმი ერთგვარი იგავია, რომელიც აპროტესტებს კინფორმიზმს. კინოსურათმა კანის საერთასორისო კინოესტივალის მთავარი პრიზი მოიპოვა და ანტონინის მსოფლიოში გაუთქვა სახელი.