ვიტორიო დე სიკას მორიგი კინოსურათი „შუშა“ სუფთა ნეორეალისტური ნამუშვარი იყო. სახელწოდება წარმოდგება ინლისური სიტყვის „შუშაინ“ რაც ეხსაცმლის წმენდას ნიშნავს. დამახინჯებული ფორმისგან. ასე მიმართავდნენ ეხსაცმლის მწმენდავი ბიჭუნები ამერიკელ სამხედროებს. რეჟისორმა გამოიყენა არაპროფესიონალი მსახიობები და პირდაპირ რომის ქუჩებში გადაიღო ფილმი. „შუშა“ გამოციდა ილმი - დაკვირვება, რომელმაც იტალიაშიც და უცხოეთშიც შექება დაიმსახურა. ორსონ უელზი ამბობდა, როდესაც იგი ვნახე ჩემთვის კინოკამერა გაუჩინარდა და დარჩა მხოლოდ ცხოვრებაო/. თუმცა სამშობლოში „შუშამ“ კომერციულად ვერ გაამართლა, რამეთუ იმხანად იქაური კინოთეატრები გადავსებული იყო ამერიკული კინოპროდუქციით და ბევრ ადგილობრივ მაყურებელს არ მიეცა საშუალება მისი ხივლისა.
„ფილმ ნუარის“ გავლენა იგრძნობა ალბერტო ლანგლუას ნეორეალისტურ კინოსურათში „ბანდიტი“ რომელშიც აღწერილია ომის შმდგომ ტურინში კრიმინალური მდგომარეობა, უმუშევრობა, მორალური და სულიერი პრობლემები. საუცხოოდ შასრულეს მთავარი როლები ანა მანიანმა და ამადეო ნამარემ. ლანგლუა არ მოერიდა წინ წამოეწია მწვავე სოციალური [პრობლემატიკა. ერთ მხარეს მან დააყენა ჯარისკაცები, რომელთა მიმართცუდი დამოკიდებულება შინიშNება, ხოლო მეორე მხარეს ისინი, ვისაც ნაკლებად შეეხო ომი და უბედურება და ვინც კმაყოფილია თავისი ცხოვრების წესით. დანგრეული შენობები, პურის რიგები, მძიმე ცხოვრება.
ალდო ვერგანოს ფილმი „მზე ისევ ამოდის“ არიან ახალგაზრდა მსახიობები. ვერგანოსთვის ეს იყო პოლიტიკური ნამუევარი, რაშიც ნაჩვენებია სხვადასხვა სოციალური ფენის ირთიერთდამოკიდებულება და სიუჟეტი ვითარდებასამი ოჯახის ცხოვრების ფონზე. ვითარდება ერთგვარი „სასიყვარულო სამკუთხედი“
რობერტო როსელინის „პიაზა“იტალიურად სიტყვა „პაიზონო“ ნიშნავს მეგობარს. მისი შემოკლებული ფორმით პაიზ ესალმებოდნენ ამერიკელი სამხედროები ადგილობრივ მოსახლეობას. აქცენტი გამახილდა ტრაგიკულ სიტუაციაზე, ისტორიულ ქრონიკაზე. მასში არ იყვნენ ტრაგიკული კინოგმირები, არამედ კინოობიექტივში მოექცნენ უბრალო ხალხის მასებიდან გამოსული ადამიანები. „პაიზას“ მოქმედება იტალიის ექვს სხვადასხვა ადგილას ხდება: სიცილიაში, ნეაპოლში, რომში, როენციაში, კათოლიკურ მონასტერში. პერიოდი მოიცავს 1943 წლის მონაკვეთს ზაფხულიდან, როცა მოკავშირეები გადასხდნენ სიცილიაზე მეორე მსოფლიო ომის დასრულებამდე.
როსელინიმ პაიზათი კიდევ უფრო განამტკიცა აზრი, რომ იყო არა რიგითი არამედ უკვე დაოსტატებული კინორეჟისორი, რომელიც იტალიურ კინოს ერთ-ერთ ლიდერად ჩამოყალიბდა.
ჯუზეპე დე სანტის „ტრაგიკული ნადირობა“ რომელიც ასახავდა გლეხების მიერ სოლად ოორგანიზებული კოოპერატივის თავგადასავალს. რეჟისორი თავადაც ამბობდა, რომ ამ ნამუშევარში ვაჩვენე ის, რაც ვისწავლე საბჭოთა კინოსა და მისი ოტატებისგანო. მან დიდი ყურადღება მიიქცია პეიზაჟებს, მაგრამ ღრმად ვერ შევიდა გმირების პირად ამყაროში.
ლუიჯი ძამპას ნეორეალისტური ფილმის „ცხოვრება მშვიდობიანობისა“ მთავარი თემა გახდა დროების საშინელი ატმოსფეროსგან შეზავებული ოჯახური ქრონიკა, რომელსა საფუძვლად დაედო რეალური ამბავი. ამ ფილმს ეტყობოდა როსელინის გავლენა. კარგი კომერციული მოგება ხვდა წილად პრესტიჟული პრიზებიც მოიპობვა.
ლუკინო ვისკონტის „მიწა ცახცახებს“
ლუიჯი ძამპა „რთული წლები“, მასში წინ გამოვიდა ინდივიდუალური ხასიათის ანალიზი. ეს იყო ლიქოლოგიური დრამა ერთ ჩინოვნიკზე, რომელიც გადაწყვეტს გახდეს ფაშისტური პარტიის წევრი, მხოლოდ იმიტომ, რომ სხვებს არ ჩამორცს.
პიეტრო ჯერმის კინოსურათი „დაკარგული ახალგაზრდობა“ ფაქტობრივად ის გახდა პირველი ნეორეალისტური ნამუშევარი, რომელიც ასელისუფლებო ცენზურამ ჩათვალა სოციალური პესიმიზმის შმცველ ნაწარმოებად და დრებით შეაჩერა მისი ჩვენება.
უდიდესი რეზონანსი მოყვა ვიტორიო დე სიკას „ველოსიპედების გამტაცებლები“
რობერტო როსელინის „გერმანია: წელი ბნული“ ეს იყო „რომი ღია ქალაქის“ და „პაიზას“ ტრილოგიის ბოლო ფილმი.