დავით აღმაშენებელი კაცთმოყვარე და გულშემატკივარი ადამიანი ყოფილა; იგი ავადმყოფთა და დავრდომილთა შესახებაც ზრუნავდა და განუკურნებელი სენით შეპყრობილთათვის მან «აღაშენნა ქსენონნი ადგილსა შემსგავსებულსა და შუენიერსა, რომელსა შინა შეკრიბნა ძმანი თვითო-სახითა სენითა განცდილნი» და ამ სასნეულოში «მოუმზადა ყოველი საჴმარი მათი უნაკლულოდ და უხუებით, განუჩინნა შესავალნი და საღუაწენი მათნი», თანაც მომვლელები და «ზედამდგომელნი» მიუყენა. სახელოვანი მეფე დიდ ყურადღებას აქცევდა ამ კაცთმოყვარეობით ნაკარნახევს დაწესებულებას, რომელიც დავით აღმაშენებელს შემოუღია გელათის მონასტრის აგების შემდგომ, სანამ სამშვილდეს აიღებდა ანუ 1106-1110 წელს, იგი ხშირ-ხშირად მიდიოდა და ათვალიერებდა ხოლმე თავის დაწესებულებას: «მონახის თჳსითა ჴელითა ცხედრები, სამოსლები და საგებელი მათი, პინაკი და ყოველი საჴმარი მათი», რომ ავადმყოფებს ყველაფერი სუფთა და შესაფერისი ჰქონდათ და თავისი თვალით დარწმუნებულიყო სვინიდისიერად ასრულებენ თავიანთ მოვალეობას «ზედამდგომელნი» თუ არა. ყოველთვის, როდესაც მეფე ქსენონში მივიდოდა ხოლმე, ავადმყოფებსაც «მოიხილნის, მოიკითხნის და ამბორს უყჳს თჳთეულსა», კეთილის სიტყვითა და თანაგრძნობით ანუგეშებდა და ამხნევებდა, «განამჴნის მოთმინებისა მიმართ».
დავით მეფე კერძო ქველმოქმედებასაც ძალიან მისდევდა და ამისათვის განსაკუთრებული ქისა, »კისაკი მცირე» ჰქონდა და მას «აღავსებდის დრაჰკნითა დღე სარწმუნოთა ჴელითა თჳსითა», გავიდოდა და საღამოთი «სამწუხროდ ცარიელი მოაქუნდის იგი მხიარულსა სულითა და პირითა». თუ ოდესმე მთელს ქისას ვერ დაურიგებდა და ან «ნახევარი წარაგის მისი», ან «ოდესმე არავინ პოვნის», შეწუხდებოდა ხოლმე და იტყოდა: «დღეს ვერ მივეც ქრისტესა მარცხებითა ჩემთა ცოდვათა»-ო და დაურიგებელს ფულს მეორე დღისათვის დასარიგებლად შეანახვინებდა. საყურადღებო და საგულისხმიერო ის არის, რომ დავით აღმაშენებელი ქველმოქმედებას თურმე სახელმწიფო საჭურჭლითგან აღებულ ფულითგან-კი არ ეწეოდა, «არამედ ჴელთა თჳსთა ნადირებულითა», საკუთარის შრომით შეძენილ ქონებითგან.

წყარო: http://history-georgia.at.ua/