ერთმა ამერიკელმა მეზღვაურმა წერილი მიიღო ქალისგან, რომელიც არასოდეს ენახა. მას როუზი ერქვა. მათი მიმოწერა სამ წელს გაგრძელდა. როდესაც მეზღვაური წერილს კითხულობდა და საპასუხოდ წერდა, ხვდებოდა, რომ ცხოვრება აღარ შეეძლო ამ წერილების გარეშე. მათ ერთმანეთი შეუყვარდათ, ისე რომ ეს ვერც კი გააცნობიერეს.
როდესაც სამსახურის ვადა ამოიწურა, მათ შეხვედრა ცენტრალურ სადგურზე დათქვეს, საღამოს 5 საათზე. ქალმა მიწერა, რომ საღილეში წითელი ვარდი ექნებოდა.
მეზღვაური დაფიქრდა: მას არასოდეს უნახავს როუზის სურათი, არ იცოდა რამდენი წლის იყო, არ იცოდა როგორ გამოიყურებოდა, ლამაზი იყო თუ შეუხედავი, მსუქანი თუ გამხდარი.
მეზღვაური მივიდა სადგურზე, როდესაც 5 საათი შესრულდა, ქალი გამოჩნდა წითელი ვარდით. ის, დაახლოებით, 70 წლის იქნებოდა.
მეზღვაურს შეეძლო მიბრუნებულიყო და წასულიყო, მაგრამ ეს არ გააკეთა. ქალი წერდა მას წერილებს, ვიდრე ის ზღვაში იყო, შობაზე საჩუქრებს უგზავნიდა, ის ყოველთვის გრძნობდა მის თანადგომას. ამიტომ, ასე, უთქმელად, მიტოვებას არ იმსახურებდა. მეზღვაური მივიდა ქალბატონთან, ხელი გაუწოდა და გაეცნო. ხოლო მოხუცმა უთხრა, რომ ის შეცდა. რომ როუზი მის ზურგს უკან იდგა. ის შებრუნდა და ლამაზი, დაახლოებით, მისი ასაკის გოგონა დაინახა. მოხუცმა ქალბატონმა მას უამბო, რომ როუზიმ სთხოვა მას, ვარდის დამაგრება. თუ მეზღვაური მიბრუნდებოდა და წავიდოდა, ყველაფერი დასრულდებოდა. ხოლო თუ მივიდოდა მასთან, ის ნამდვილ როუზს აჩვენებდა.