მეცხრამეტე საუკუნის პირველი რუსი სიმბოლისტის, მიხაელ ვრუბელის ნამუშევრები არაა ძნელი საცნობი, მისი ხატვის მანერა იმდენად განსხვავებულია, რომ სხვაში არაფრით აგერევათ. ის მთელი ცხოვრების მანძილზე ერთ დემონს ექვემდებარებოდა და ეს იყო ლერმონტოვისეული დემონი. ჯერ კიდევ მხატვრის სიცოცხლეში დადიოდა ხმები, რომ მან სული ეშმაკს მიჰყიდა, რომელმაც გაუხსნა შესაძლებლობების ფართო არეალი. მხატვარმა სიცოცხლის ბოლო წლები სულიერად დაავადებულთა საავადმყოფოში გაატარა.

დემონის გამოსახულება მხატვარს მოსვენებას არ აძლევდა. 1890 წელს მან დაიწყო მუშაობა ლერმონტოვის საიუბილეო გამოცემისათვის. ნახატების დიდი ნაწილი ვერ მოხვდა ალბომში მხოლოდ იმიტომ, რომ თანამედროვეებმა სათანადოდ ვერ დააფასეს მხატვრის შემოქმედება. მას გაუნათლებლობა და ხატვის უცოდინრობა მიაწერეს. მხოლოდ რამდენიმე ათეული წლის გასვლის შემდეგ აღიარეს ხელოვნებათმცოდნეებმა ვრუბელის ნამუშევრები ლერმონტოვის ნაწარმოებებისთვის საუკეთესო ილუსტრაციებად.

მიხაილ ვრუბელმა რამდენიმე ნახატი მიუძღვნა დემონს. მათზე აღბეჭდილ სახეებს დიდი, სევდით სავსე თვალები აქვთ. მათი შემხედვარე ლერმონტოვის დემონს სხვანაირს ვეღარც წარმოიდგენთ. ვრუბელი წერდა, რომ დემონი იმდენად ბოროტი სული არ იყო, რამდენადაც სევდიანი და ძლევამოსილი. ზუსტად ასეთი ჰყავს ის დახატული შემოქმედს. ვრუბელის წარმოდგენაში დემონი არ არის ეშმაკი, რადგან ეშმაკი ბერძნულად რქიანს ნიშნავს.

აღსანიშნავია, რომ ვრუბელის დემონები დამთვალიერებლებში კეთილ განწყობას ბადებს, ისინი თვინიერ არსებებად გვევლინებიან, მათ სახეებში ირეკლება ადამიანური სევდა.

მჯდომარე დემონი ვრუბელის ყველაზე ცნობილი ნახატია, თუმცა ამ თემაზე სხვა ნახატებიც აქვს. ყველა მათგანი მაშინაა დახატული, როცა მხატვარს ავადმყოფობამ შეუტია. არავინ იცის იყო თუ არა მისი ნახატები დემონის შთაგონებით შესრულებული, ის კი ცხადია, რომ ამ ნამუშევრებმა ის ჭკუაზე შეშალა.