ალბათ შეგინიშნავთ, რომ ბუნების თემაზე შექმნილ

ნაწარმოებებში მწერალი ცოცხალივით წარმოიდგენს ხეს,

კლდეს, კუნძს, ყვავილებს... ეს განსაკუთრებით ითქმის

ვაჟა-ფშაველას შესახებ, რომელიც ერთგან წერს:

“უსულო საგანს სული ჩავბერე,

ავასაუბრე ლოდები კლდისა..."

მწერალი კი არ გვარიგებს, ჭკუას კიარ გვასწავლის, რომ არ უნდა მოვკლათ შველი, არ

უნდა მოვჭრათ ახალგაზრდა ხე, არ უნდა დავაბინძუროთ წყალი, არამედ განსაკუთრებულ

მხატვრულ ხერხს მიმართავს თავის მოთხოვნების პერსონაჟთა “გასულიერებითა" და

“ამეტყველებით" ისინი თავად გვიამბობენ თავიანთი ტკივილისა თუ სიხარულზე. ასეა

თქვენთვის ცნობილ ნაწარმოებებში: “შვლის ნუკრის ნაამბობსა" თუ “მთის წყაროში"

“იასა" თუ “ფესვებში". მათი გაცნობის შემდეგ მკითხველი დაფიქრდება საკუთარ

საქციელზე, იმაზე, თუ რამდენად სწორია ადამიანის მხოლოდ მომხმარებლური, ხარბი

დამოკიდებულება ბუნების მიმართ.