იყო დრო როცა საქართველოში ფეხბურთი ბრწყინავდა. თბილისის დინამოს ფეხბურთელები უპრობლემოდ ამარცხებდნენ ინგლისისა და იტალიის საფეხბურთო კლუბებს. დღეს კი საქმე ძალზედ რთულადაა. ქართველ ხალხს ერთადერთი ისღა დარჩენია მინიმუმ ხუთი წელი ელოდოს მომავალი თაობის გაბრწყინებას. მანამ, სანამ ჩვენ მიწაზე დავფოფხავთ რაღაცის მიღწევის მოლოდინში, ისეთი ქვეყნის გუნდები როგორიცაა სომხეთი, ბოსნია-ჰერცოგოვინა და სხვა, რეალურ პრეტენზიას აცხადებენ ევროპისა და მსოფლიო ჩემპიონატის საკვალიფიკაციო ეტაპზე გასასვლელად.სპეციალისტები ასახელებენ ქართული ფეხბურთის დაცემის რამდენიმე მიზეზს, რომელთაგანაც პირადად ჩემთვის არცერთი არაა მისაღები. მაგალითად, საქართველოს ეროვნული ნაკრების ყოფილი თავკაცი გამუდმებით ამბობდა ააშენეთ სტადიონები და ვითამაშებთო. საფეხბურთო ბაზები აშენდა, მაგრამ შედეგი რატომღაც იგვიანებს.ასევე ზოგიეთი სპეციალისტი ჩვენს კრიზისს აბრალებს იმას, რომ საქართველო პატარა ქვეყანაა.მე შემიძლია მოვიყვანო არაერთი მაგალითი ამ მოსაზრების საწინააღმდეგოდ.საქართველო
ბოსნია-ჰერცოგოვინას ტერიტორიითაც და მოსახლეობის რაოდენობითაც აღემატება, თუმცა ამ უკანასკნელის საფეხბურთო ნაკრები ჩვენსაზე ბევრად უკეთესად გამოიყურება.

საერთოდ ქართველებს ძალიან გვიყვარს ფეხბურთი, არ მოგვწონს როცა ვაგებთ, გვსურს, რომ გამარჯვებული ყოველთვის ჩვენ ვიყოთ.დღევანდელი ვითარებიდან გამომდინარე სამწუხაროდ არათუ მოგება, არამედ ასე სასურველი ფრეც კი ხშირად მიუღწეველია ჩვენთვის.ქართველი ხალხი სიამოვნებით იხსენებს იმ დროს, როცა დინამომ ლივერპულს, ნაპოლსა და ინტერს სძლია. ჩემთვისაც, როგორც ყველა ქართველისთვის, ძალიან მძიმეა დღევანდელი სიტუაცია.ვერ ვეგუები როცა ვხედავ, როგორ გვიჭირს ისეთი ქვეყნების ძლევა როგორიცაა მალტა, ბელორუსი და ფინეთი. შეუძლებელია მოიძებნოს ადამიანი რომელიც ამის ნამდვილ მიზეზებს დაასახელებს . მინდა გამოვყო რამდენიმე მიზეზი, რომლებიც მე პირადად ყველაფრის ამომავალ წერტილად მიმაჩნია.

როდესაც ქართველი ახალგაზრდა მცირედ წარმატებას მიაღწევს და დგება მისი როგორც პროფესიონალ ფეხბურთელად ჩამოყალიბების პროცესი, როდესაც მან უნდა ითამაშოს უმაღლეს დონეზე, ამ დროს თავს იჩენს ვარსკვლავური სენი. იგი განიცდის რეგრესს და ხდება მორიგი უნიჭო ფეხბურთელი, რომლის მსგავსიც საქართველოში ძალზედ ბევრია.ხშირად მიჩნდება კითხვა: ნუთუ არასდროს გაუგიათ ამ ადამიანებს სიტყვები: “არასოდეს დანებდე“? მსოფლიოს ნებისმიერი გუნდი გოლის გაშვების შემდეგ
ფარ-ხმალს არ ყრის და ცდილობს გაორმაგებული ძალებით შეუტიოს მოწინააღმდეგეს. ჩვენ აქაც გამორჩეულები ვართ!პირველი გოლის შემდეგ ჩვენთვისთამაში დასრულებულია.არ ვფიქრობთ იმაზე, რომ ყველაფერი გრძელდება და 90 წუთი ჩვენს ხელშია.კიდევ ერთი მიზეზი ჩვენი ფეხბურთის დაცემისა არის ფეხბურთელების დამოკიდებულება თავიანთი საქმის მიმართ.ჩემი აზრით, მათ არ უყვართ საკუთარი პროფესია და ყველაფერს მხოლოდ შემოსავლების გამო აკეთებენ (რა თქმა უნდა, ეს წინადადება ყველა მათგანს არ მიემართება).მოგეხსენებათ, რაც არ გინდა და არ გიყვარს იმისთვის უფრო ნაკლები ენთუზიაზმით იბრძვი.ძალიან ბევრი ადამიანი ჩემ გარშემო და მათ შორის მეც ვფიქრობ, რომ საქართველოშო არიან ახალგაზრდა და პერსპექტიული ფეხბურთელები, რომლებსაც თვითდამკვიდრების საშუალება არ ეძლევათ.საქართველოში ყველაფერს,

მათ შორის ფეხბურთსაც, ვიღაც აკონტროლებს, რომელიც უფრო მეტად შემოსავალზეა ორიენტებული ვიდრე ქვეყნის წარმატებაზე. ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია ინფრასტრუქტურის განვითარება.გასაგებია რომ მოედნები შენდება, საფარი იგება, თუმცა ქართული ფეხბურთისთვის უფრო მეტია საჭირო.მომავალი თაობა უნდა გაიზარდოს შესაფერის პირობებში, რომ მიიღოს შესაბამისი ფიზიკური მომზადება.

ყველაზე დასამახსოვრებელი მომენტი ალბათ უკანასნელი 30-35 წლის განმავლობაში იყო თბილისის დინამოს მოგება გერმანიის კარლ ცაისთან 1981 წლის ევროპის თასების მფლობელთა თასის ფინალში. სანაკრებო დონეზე კი გავიხსენებდი საქართველო ხორვატიის თამაშს რომელზეც მთელი სამი წელია გაუჩერებლად საუბრობენ, მიუხედავად იმისა რომ მას შემდეგ ნორმალური დონის გუნდისთვის არ მოგვიგია.

ალბათ ყველა ქვეყნის გუნდს აქვს „ ჩავარდნა“, თუმცა, სამწუხაროდ, ჩვენთან ეს
მომენტი ძალიან გაიწელა. იმედი მაქვს, რომ რამდენიმე წელიწადში მაინც იქნება ქართული ფეხბურთი ისეთი, როგორიც ჩვენ, ქართველ გულშემატკივარს, გვსურს – აყვავებული და ძლიერი.თუ არა და ნუ იქება ისეთი რომ მისი არსებობის შეგვრცხვეს.ძალიან მიხარია როდესაც ვხედავ 17 წლამდელების მონდომებასა და მიდგომას თავიანთი საქმისადმი.იმედით ვივსები როცა ვხედავ როგორ უხარიათ მათ თამაში.საჭიროა რომ მათ არ დაკარგონ ეს ხალისი და იბძოლონ რაღაცის შესაქმნელად. მჯერა, რომ ქართული ფეხბურთი ოდესმე მაინც შეძლებს თავისი დიდების დაბრუნებას. მინდა ვნახო გუცაევის, შენგელიასა და ყიფიანის მსგავსი ფეხბურთელები.
და ბოლოს, როგორც ცნობილი გახდა საქართველოს ეროვნული
ნაკრების მე-18 მწვრთნელი კახა ცხადაძე გახდა, იმედს ვიტოვებ, რომ მის პერიოდში მაინც შეძლებს საქართველოს ეროვნული ნაკრები ძველი დიდების დაბრუნებას.პირველი
რიგში კი მნიშვნელოვანია, რომ გუნდმა ლაღი თამაში ითამაშოს მასზე რანგით დაბალ გუნდებთან მაინც.