ისტორიული ცნობები ქართული დამწერლობის შესახებ მეტად მწირია. XIსაუკუნის ქართველი ისტორიკოსი ლეონტი მროველი ქართული დამწერლობის წარმოშობის თარიღად ძვ.წ.-მდე III საუკუნეს მიიჩნევს, მაგრამ, გასაკვირია, თუ როგორი დამწერლობა შეიქმნა ფარნავაზ მეფის დროს. ეს ის დამწერლობაა, რომელიც ჩვ.წ.-ის V ს-

დან დოკუმენტად არის დადასტურებული, თუ სხვა, რომელსაც ჩვენამდე არ მოუღწევია.

მართალია, ჩვენში გავრცელებულია ლეგენდა, რომ საკუთარი დამწერლობა მხოლოდ 14-ია და მათ შორის არის ქართულიც, მაგრამ თუ თვალს გავადევნებთ დამწერლობის წარმოშობისა და გავრცელების ისტორიას, ვნახავთ, რომ საკუთარი დამწერლობის შექმნა მხოლოდ სამმა ხალხმა, ეგვიპგელებმა ჩინელებმა და შუმერებმა შეძლო. ყველა სხვა დამწერლობა კი ამ დამწერლობების განშტოებაა, მათი ტრანსფორმაციის გზით წარმოქმნილი გრაფიკული სისტემებია.

ანტიკური პერიოდის ბერძენ და რომაელ ისტორიკოსთა ნაშრომებში მოცემული ცნობების მიხედვით შეიძლება ვილაპარაკოთ კოლხური დამწერლობის შესახებაც. დამწერლობა კოლხეთსა და იბერიაში უნდა გვქონოდა ჯერ კიდევ ჩვენს წელთაღრიცხვამდე, მაგრამ ქრისტიანობის შემოღების შემდეგ, მაინც ახალი გამწერლობა შეიქმნა.

სომეხი ისტორიკოსი კროუნი ამბობს: ქართული ამბანი შექმა Vს-ის სომეხმა მოღვაწე მესროპ-მაშტორციმ, მაგრამ ივ. ჯავახიშვილი ამტკიცებს, რომ კროუნის ეს ცნობები გვიანდელი ფალსიფიკაციაა, რადგან Vს-ის სომეხი მემატიანე ვრცლად საუბრობს მასროპ-მაშტორციზე, თუმცა ქართული ამბანის შესახებ არაფერს ამბობს. უფრო მეტიც, გაირკვა მერსოპ-მაშტორციმ არც კი იცოდა ქართული ენა.

ქართულმა დამწერლობამ განიცადა ტრანსფორმაცია და ამიტომ მის განვითარებაში სამი საფეხური გამოიყო:1.მრგვლოვანი(V-VIIIსს.) 2. ნუსხური(IXს) 3.მხედრული (Xს-დან დღემდე)