ნეტა რამ შობა ეს გრძნობა ჩემში,

ასეთი ნაზი, ასე ლამაზი?!

ნეტა რა არის ის ჟრუანტელი

შენს დანახვაზე რომ მივლის ტანში?!

იმ იდუმალი სითბოთი სავსე

გული დამიწყებს სხვაგვარად ძგერას,

მხოლოდ შენს ნახვას, მხოლოდ შენს ამბორს

სხვას ვერ ვინატრებ ვერაფერს, ვერა.

და როცა გნახავ ვეღარ ვივიწყებ

ბედნიერების იმ ლამაზ წუთებს,

როს შენი ხილვით მე მომანიჭე

და ეს სიცოცხლე შემიმსუბუქე.

მაშინღა ვხვდები, რომ ეს ნიჭია

ღვთითბოძებული სიყვარულისა,

დაუდგომელი, ვით ქარიშხალი

მაღალ ღმერთისგან მე რომ მეღირსა.

ისე მძაფრია ეს სიყვარული,

როგორც გიჟური ტალღები ზღვისა,

აბობოქრებულ, აფეთქებული

ნაპირისაკენ რომ იქცევს პირსა.

აცხრება ნაპირს, ვით ტყვია ნადირს

და როგორც მეფე ისე იმონებს

ადამიანის გულის იმ ნაწილს,

რაშიც ეს გრძნობა გამოიგონეს.

ნეტა რამ შონა ჩემში ეს გრძნობა,

ასეთი ნაზი, ასე ლამაზი?!

ნეტა რა არის ის ჟრუანტელი,

შენს დანახვაზე რომ მივლის ტანში?!