ალბათ ყველაზე დიდი შეცდომა, რაც ებრაელებმა დაუშვეს თავიანთ მრავალსაუკუნოვან ისტორიაში, ის იყო, რომ მათ გადაწყვიტეს დაბრუნებულიყვნენ იქ, სადაც მათ არავინ ელოდა.

გასული საუკუნის შუა წლებში მათ ისტორიულ სამშობლოში ებრაული სახელმწიფოს შექმნა საბედისწერო ისტორიული შეცდომა იყო. იმ მიწაზე დაბრუნება, სადაც ისინი ათასობით წლის წინ ცხოვრობდნენ, ცუდი იდეა აღმოჩნდა, რადგან მომდევნო ორი ათასი წლის განმავლობაში ამ მიწებზე სრულიად განსხვავებული ხალხი იყო დასახლებული და შესაბამისად, მასზე მეტი უფლება ჰქონდა, ვიდრე ებრაელებს, რომლებიც დიდი ხანია გაიფანტნენ მთელ მსოფლიოში.

ბევრი იდეა იყო იმის შესახებ, თუ სად უნდა განთავსებულიყო ახალი ებრაული სახელმწიფო და შეკრებილიყო იქ ებრაელები მთელი მსოფლიოდან. განიხილებოდა რამდენიმე ვარიანტი. მაგალითად, სამხრეთ ამერიკაში, კერძოდ არგენტინა, თავისი ნაყოფიერი მიწებით, სასიამოვნო კლიმატით და ბუნებრივი რესურსების განსავითარებლად ხალხის ნაკლებობით.

განიხილებოდა აფრიკის კონტინენტზე უგანდას ებრაული სახელმწიფოს შექმნა, თანამედროვე კენიის ტერიტორიაზე, . ან დროებითი ებრაული სახელმწიფოს ჩამოყალიბება კვიპროსზე, ანუ მათი ისტორიული სამშობლოს სიახლოვეს. შემოთავაზებული იყო ებრაელების ყირიმში ჩასახლებაც, რასაც სტალინი ეწინააღმდეგებოდა.

მაგრამ სიონისტური მოძრაობის ლიდერები დაჟინებით მოითხოვდნენ ებრაელების დაბრუნებას ახლო აღმოსავლეთის წმინდა მიწებზე, რომლებიც მათ ღმერთმა უბოძა, როგორც მათ წმინდა წიგნებშია ნათქვამი და ებრაელები დაჟინებით მიიწვდნენ იქით. მათ რეგულარულად აძევებდნენ იქიდან, მაგრამ კიდევ უფრო დიდი რაოდენობით ბრუნდებოდნენ. მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ პალესტინაში უკვე დაახლოებით 600 ათასი ებრაელი ცხოვრობდა. (ამჟამად, ისრაელში დაახლოებით 7 მილიონი ეთნიკური ებრაელი და დაახლოებით 2, 5 მილიონი სხვა ეროვნების ადამიანი ცხოვრობს.)

გარემოებები ისე განვითარდა, რომ ოსმალეთის იმპერიის დაშლის შემდეგ ეს მიწები დიდი ბრიტანეთის პროტექტორატის ქვეშ მოექცა, მაგრამ 1947 წელს პალესტინის მართვის ბრიტანული მანდატი დასრულდა. ბრიტანელებმა მისი გაგრძელება არ ისურვეს, რადგან ვეღარ გარკვეულიყვნენ, რა უნდა გაეკეთებინათ შემდეგ პალესტინაში არაბთა უმრავლესობასა და ებრაელების შორის მუდმივად მზარდი კონფლიქტის გამო.

ახლადშექმნილი გაერო საკმაოდ დაუფიქრებლად იღებს პალესტინის მიწების გაყოფის დამაბნეველ გადაწყვეტილებას, გამოყოფს ისრაელს ცალკე სახელმწიფოდ. მაგრამ თავდაპირველი გეგმის საწინააღმდეგოდ, პალესტინის დამოუკიდებელი სახელმწიფოს ჩამოყალიბების გარეშე, ამ გადაწყვეტილების შედეგად, პალესტინის ტერიტორია აღარასოდეს ყოფილა მშვიდობიანი. საერთო ჯამში, ებრაულ სახელმწიფოს შემდგომ პერიოდში 8 ომი ჰქონდა. არაბებს არ სურთ შეეგუონ თავიანთ მიწებზე არამორწმუნეების ყოფნას, თუმცა ამ მიწების უმეტესი ნაწილი ებრაელებმა საკმაოდ რეალურ ფულზე იყიდეს.

1948 წლის მაისში, ისრაელის გამოცხადებიდან მეორე დღეს, არაბულმა ლიგამ (სირია, ეგვიპტე, ლიბანი, ერაყი და ტრანსიორდანია) ომი გამოუცხადა ისრაელს. ერთი წლის შემდეგ ომი დასრულდა, თუმცა არაბებისთვის წარუმატებლად და ისრაელმა მიითვისა დაპყრობილი ტერიტორიების ნაწილი. ისრაელის საზღვრები თანდათან ფართოვდებოდა ყოველი ომის შემდეგ, მაგრამ საერთაშორისო ორგანიზაციების გავლენით დაპყრობილი ტერიტორიების უმეტესი ნაწილი შემდგომში არაბებს დაუბრუნდა.

ებრაელები ცდილობდნენ არაბების სიძულვილი გამოესყიდათ მათთვის გარკვეული უფასო შეღავათებით და სხვადასხვა პრეფერენციებით, მაგრამ პალესტინის სახელმწიფოს შექმნას კატეგორიულად ეწინააღმდეგებოდნენ, ასევე პალესტინის ტერიტორიაზე ეკონომიკის განვითარებას.

პალესტინელებს არ უშვებდნენ, მაგალითად, რომ აეშენებინათ საპორტო ობიექტები და განავითარონ ნავთობისა და გაზის წარმოება მათ საზღვაო შელფებზე. ისრაელმა შექმნა ღაზას სექტორისგან ერთგვარი ცივილიზებული საკონცენტრაციო ბანაკი, სადაც შიმშილით არ მოგკლავენ, მაგრამ არც მავთულხლართებს მიღმა გაგიშვებენ.

ასე შეიქმნა საერთაშორისო დაძაბულობის უკიდურესად ფეთქებადი კერა. ებრაელებმა მოახერხეს ამ მიწებზე მდიდარი სახელმწიფოს აშენება, მაგრამ იგი ყველა მხრიდან გარშემორტყმულია შეურიგებელი მტრებით.

ისრაელი ერთი შეხედვით აუღებელი "გალავანია". მაგრამ რა არის გალავანი რაკეტების ეპოქაში, თუნდაც ყვуლაზე პრიმიტიულის?

კონფლიქტი მწიფდებოდა და მშვიდობიანად ვერ მოგვარდება. ამ კონფლიქტის შედეგის პროგნოზირება რთულია, ის მუდმივად ცხელი წერტილია და რა თქმა უნდა, შეუძლებელია და ვერც დასრულდება ხანგრძლივი მშვიდობით.