იყო დრო, როცა ადამიანები წერილებს წერდნენ და იმედით ელოდნენ პასუხს. ახლა სიტყვები ეკრანებზე ინთება და ქრება, ხოლო მაშინ – ფურცელზე დაწერილი ყოველ ასოს თავისი სუნი და სითბო ჰქონდა. მაგრამ ზოგჯერ, წერილები ვერასდროს აღწევდნენ ადრესატამდე. ისინი რჩებოდნენ უჯრებში, წიგნების ფურცლებს შორის, მტვრიან ყუთებში – ისევე როგორც უთქმელი სიტყვები, რომლებიც გულში დაგვრჩა.

სანდრო წლებია, რაც ამ სახლის კედლებში ცხოვრობს. ბებია რომ გარდაეცვალა, მისი ძველი ნივთები გადმოალაგა და ერთ ყვითლად შეფერილ კონვერტს წააწყდა. ბებიას ხელწერამ მაშინვე გაუწვრილა გული – ის ამ ხელს ბავშვობიდან ცნობდა, მის წერილებში მუდამ სითბო და სევდა ერთდროულად იგრძნობოდა. კონვერტს წარწერა ჰქონდა: „მას, ვინც გაიგებს“. ეს სიტყვები თითქოს დროის მიღმა ლაპარაკობდნენ.

სანდრომ წერილი ამოიღო. ეს არ იყო ბებიასთვის ჩვეული წერილი – ის არ იყო ვინმეს კონკრეტულად მიწერილი, არც ზედმეტი ოფიციალურობა იგრძნობოდა. მასში მხოლოდ ერთი ადამიანისადმი მოგონებები და ემოციები იკითხებოდა. წერილი მამაკაცზე იყო, რომელიც ბებიას ახალგაზრდობაში უყვარდა, მაგრამ ვერ გაუმხილა. ფურცელზე სიყვარულის სიტყვები ეწერა – უბრალო, გულწრფელი, მტკივნეული. სიტყვები, რომლებიც, იქნებ, ოდესღაც სხვისთვის იყო განკუთვნილი, მაგრამ ახლა სანდროს ხელში აღმოჩნდა.

„არასოდეს მითქვამს შენთვის, როგორ მიყვარდი. დრო გადიოდა და მე მეშინოდა. ახლა კი უკვე გვიანია...“

სანდრომ ფურცელი დაკეცა და დიდხანს ჩააჩერდა. რამდენი სიტყვა რჩება უთქმელი? რამდენი წერილი არასდროს მიდის ადრესატამდე? იქნებ, მისი ბებია ამ წერილს წლების განმავლობაში გულში ატარებდა, მაგრამ ვერასდროს გაბედა მისი გაგზავნა?

საღამოს, როცა ქარმა ფანჯარა შეარხია, სანდრომ წერილი ფრთხილად დაკეცა და ბებიას ძველ, ხის ყუთში დააბრუნა. იქნებ, ყველა სიტყვას აქვს თავისი დრო. იქნებ, ზოგჯერ სიჩუმეც პასუხია.