სპიტაკის სასაფლაოზე, სადაც ასობით საფლავია იგივე გარდაცვალების თარიღით - 1988 წლის 7 დეკემბერი - არის ერთი საფლავი, რომელიც გამოირჩევა. მას არ აქვს ჯვარი, ვარსკვლავი ან ფოტო. მონუმენტს აწერია მხოლოდ ერთი სახელი: ჟუჟა.

მაშინ, როდესაც საშინელმა მიწისძვრამ 25, 000 ადამიანი იმსხვერპლა, ჟუჟამ, უბრალო ძაღლმა, შეუძლებელი შეძლო.

მან გადაარჩინა ერთი წლის გოგონა, რომელიც მასთან ერთად ნანგრევებში აღმოჩნდა.

ოთხი დღის განმავლობაში (!) ძაღლი ათბობდა ბავშვს საკუთარი სხეულის სითბოთი და შესაძლოა, თავისი რძითაც კვებავდა - სხვა როგორ უნდა ავხსნათ, რომ ბავშვი გადარჩა?

როდესაც მაშველებმა სიჩუმის წუთები მოაწყეს, რათა ნანგრევებში ცოცხალი ადამიანების ხმა მოესმინათ, ჟუჟამ დაიყმუვლა.

მაგრამ ცხოველები პრიორიტეტი არ იყვნენ, ადამიანების გადარჩენა უფრო მნიშვნელოვანი იყო.

და მაშინ ჟუჟამ გააკეთა ის, რაც მანამდე არასდროს გაუკეთებია - ოდნავ უკბინა ბავშვს.

გოგონამ ტირილი დაიწყო, და სწორედ ამ ტირილის წყალობით, ბავშვსა და გადაღლილ ძაღლს ნანგრევებიდან ამოიყვანეს.

ჟუჟამ ლალა სარიანის ოჯახში კიდევ 12 წელი იცხოვრა.

როცა ის გარდაიცვალა, ლალას ოჯახმა ჟუჟა სპიტაკის სასაფლაოზე, ადამიანების საფლავებს შორის დაკრძალა.

არა წესების მიხედვით, არამედ მისი ღირსებით...(ინტერნეტში პოპულარული პოსტი)

P.S.თუმცა, როგორც ირკვევა, ეს მხოლოდ მწერლის, რომან უდარცევის ფანტაზიაა. ჟუჟას შესახებ მოთხრობა მან 2016 წელს გამოაქვეყნა.

ეს აჩვენებს, თუ რამდენად შეუძლია მხატვრულ ლიტერატურას გავლენა მოახდინოს ადამიანების ცნობიერებაზე და გახდეს კულტურული მემკვიდრეობის ნაწილი.

მიუხედავად იმისა, რომ ჟუჟას ამბავი გამოგონილია, ის მაინც ცოცხლობს ადამიანების გულებში, როგორც სიმამაცისა და ერთგულების სიმბოლო და შეგვახსენებს, რომ, მას შეუძლია ამ სამყაროში უფრო უკეთესები გაგვხადოს.