- დეიდა სესილია, აი, სცენარი, მგონი, ძალიან საინტერესო როლია თქვენთვის, მინდა, გაეცნოთ და...

- ყველაფერი დამთავრდა, არავითარ ფილმში აღარ ვითამაშებ, გაიგეთ, არ შემიძლია.

ცოტა ვიეშმაკე და ვუთხარი:

- იქნებ სცენარი წაიკითხოთ და თქვენი აზრი მითხრათ-მეთქი.

- რომელი რედაქტორი მე ვარ, მეტი საქმე არა მაქვს, ვიჯდე და შენი უნიჭო სცენარი ვიკითხოო, - მომახალა.

ფარხმალი არ დავყარე, როგორც იქნა, დავითანხმე და მეორე დღეს დავურეკე:

- ქალბატონო სესილია, კითხვა ხომ არ დაგიწყიათ?

- წავიკითხე. მოდი და რაღაცას გეტყვი.

იმწამსვე გავიქეცი, კარი თავად გამიღო და რას ვხედავ - საგანგებოდ არის ჩაცმული, სწორედ ისე, როგორც ფილმშია, ხალათი, ჩუსტები, ვარცხნილობაც კი სხვანაირი აქვს. ხელში რაღაც ქაღალდები უჭირავს.

- აი, შენი გმირი ასეთი უნდა იყოს, - მითხრა.

- დეიდა სესილია, აგერ არ ხარ? - შევაპარე.

- არა, არა, მე არ შემიძლია, ყველაფერი მტკივა, მე უკვე იმ ასაკის ვარ...

- ეს ქალიც ამ ასაკისაა, ამ ქალსაც ყველაფერი სტკივა და თანაც აქანავებს - ვუთხარი.

- მეც მაქანავებს - შემომჩივლა.

ბოლოს და ბოლოს, დავითანხმე:

- კარგი, მაგრამ იჩქარე, იცოდე, რაც შეიძლება იჩქარე.

გადაღებებზე საავადმყოფოდან მოგვყავდა. მის ეპიზოდს ნახევარ საათში ვიღებდით და უკან ვაბრუნებდით მანქანით. გადაღებაზე ექიმიც თან მოჰყვებოდა. ფილმის დასრულების შემდეგ რამდენიმე დღეში გარდაიცვალა".-იხსენებს ელდარ შენგელაია