თუ თქვენ ოდესმე ეწვიეთ მუზეუმს ან გალერეას, ალბათ გინახავთ მამაკაცის სკულპტურა სრულყოფილი ტანით, მუცლითა და დუნდულებით. მას ალბათ ყველაზე ლამაზი ფიგურა ჰქონდა რაც კი ოდესმე გინახავთ, მაგრამ ამ ქანდაკებას დიდი ალბათობით პატარა პენისი ჰქონდა...

თქვენ, რა თქმა უნდა, ღიმილით შეხედეთ ქანდაკების პაწაწინა ფალოსს, გონებრივად შეადარეთ საკუთარი, მარმარილოს მიკროპენისს, მაგრამ ოდესმე გიფიქრიათ, რატომ არის თითქმის ყველა უძველესი ქანდაკება ასეთი მომცრო პენისით? ბოლოს და ბოლოს, ეს კაცები ხომ ასე ლამაზები არიან.

წარმოდგენაც არ გაქვთ, რომ მიზეზი იმაზე საინტერესოა, ვიდრე გგონიათ.
თუ ვისაუბროთ ხელოვნების ისტორიაზე, ძველ დროში დიდი ზომის ფალოსი ყოველთვის არ ნიშნავდა უკეთესს.

დიდი პენისი ფაქტობრივად შეუმჩნეველი იყო. ხელოვნების ისტორიკოსი ელენ ორედსონი განმარტავს: „იმ დროს ადამიანების უმეტესობა დიდ პენისს უკავშირებდა სულელ, ვნებიან და მახინჯ ადამიანს“.

ძველად ითვლებოდა, რომ რაც უფრო პატარა იყო პენისი, მით უფრო რაციონალური და ინტელექტუალური იყო მისი მფლობელი.

ეს იდეალები აღწერილია უძველეს ლიტერატურაშიც კი, მაგალითად, წიგნში "არისტოფანეს ღრუბლები", სადაც სიტყვასიტყვით წერია: "თუ გააკეთებ იმას, რასაც მე ვამბობ და მთელ ძალისხმევას მისკენ მიმართავ, მაშინ ყოველთვის გექნება ლამაზი მკერდი, ჯანმრთელი კანი, დიდი მხრები, პატარა ენა და პატარა პენისი, მაგრამ თუ დღევანდელ პრაქტიკას მიჰყვები, გექნება ფერმკრთალი კანი, პატარა მხრები, გამხდარი მკერდი, დიდი ენა და დიდი პენისი.

ძველებს ასევე სჯეროდათ, რომ თუ კაცს პატარა პენისი ჰქონდა, გაცილებით მეტი შანსი იყო, რომ ის თავის ტვინს უფრო მეტად გამოიყენებდა, ვიდრე პენისს.

ამიტომ ქანდაკებები, როგორიცაა დავითის ქანდაკება, სწორედ ასე გამოიყურება:

დავამატოთ, რომ პირველი მოქანდაკეები დიდ ყურადღებას აქცევდნენ კუნთების, ძვლებისა და სახის ნაკვთების გამოკვეთას, მაგრამ არა სასქესო ორგანოებს.

ეს ადასტურებს რწმენას, რომ დიდი პენისი არ ითვლებოდა უპირატესობად ძველ საბერძნეთსა და რომში.

და სულელების ქანდაკებები ასე გამოიყურება: