მაუტჰაუზენის საკონცენტრაციო ბანაკი მდებარეობდა ზემო ავსტრიის ადმინისტრაციული ცენტრის, ლინცის აღმოსავლეთით 20 კილომეტრში. ეს იყო ევროპის ერთ-ერთი უდიდესი ბანაკის კომპლექსის ცენტრი. კიდევ ასამდე ასეთი ბანაკი შეიქმნა ავსტრიასა და სამხრეთ გერმანიაში, მაგრამ მაუტჰაუზენში ყველაზე ცუდი პირობები იყო. მაუტჰაუზენი იყო ერთ-ერთი "მესამე კლასის" შრომითი ბანაკებიდან: იქ გაგზავნეს "რაიხის ყველაზე გამოუსწორებელი პოლიტიკური მტრები" და ბევრი მათგანი დაიღუპა მუშაობის შედეგად. თავად ნაცისტები ამ ადგილს ხორცსაკეპ მანქანას უწოდებდნენ.
პატიმრები მუშაობდნენ გრანიტის კარიერში, რომლის კიდეზეც ბანაკი იყო განთავსებული. ეს ადგილი ლინცთან სიახლოვის გამო შეირჩა: ჰიტლერი აპირებდა ქალაქის სრულად აღდგენას ალბერტ შპეერის გეგმის მიხედვით, პატიმრების შრომით ისარგებლებდა.
დღეში რამდენჯერმე პატიმრებს 186 საფეხურზე 50 კილოგრამამდე წონის ქვის ბლოკების ატანას აიძულებდნენ. ხშირად პატიმრები ვერ იტანდნენ და ტვირთს აგდებდნენ- შემდეგ ის ძირს იშლებოდა, რაც დომინოს საშინელ ეფექტს ქმნიდა: ზემო კიბეებზე ხალხი ქვედაზე ეცემოდა, შემდეგ კი და ასე აგრძელებდა კიბეების ძირამდე. ქვები ანადგურებდნენ ადამიანის სხეულებს, ხელებსა და ფეხებს და ყოველდღე ვიღაც კვდებოდა კიბეებზე.
ნაცისტებს შეეძლოთ გაწამებული ხალხისთვის ებრძანებინათ ბლოკების კიბის თავში ატანა. მათ, ვინც ამ გამოცდას უძლებდა, სწორ ხაზზე აყენებდნენ უფსკრულის წინ. მცველები ამ ადგილს “პარაშუტისტების კედელს" ეძახდნენ. ყოველ ტყვეს აძლევდნენ არჩევანის საშუალებას, ან აირჩევდა დაცხრილვას, ან უფსკრულში თავად გადააგდებდა მის წინ მდგომს. ბევრი ამ დროს კლდიდან თვითონვე ხტებდა. ახლა "სიკვდილის კიბეზე" ვიზიტი შედის მაუტჰაუზენის მემორიალის ტურში. კიბეები გადაკეთებულია ისე, რომ ტურისტებს ადვილად შეეძლოთ ასვლა-ჩამოსვლა. საკონცენტრაციო ბანაკში კიბეები დახრილი იყო და სრიალებდა.
“ მაუტჰაუზენის კარიერის დღევანდელი სტუმრები ხედავენ განსხვავებულ სურათს, ვიდრე მისი პატიმრები: იმ დროს კიბეები არ იყო ცემენტირებული. ისინი უბრალოდ თიხაში მოჩუქურთმებული საფეხურები იყო, ზომით არათანაბარი, მოლიპულ და პრაქტიკულად უვარგისი ასასვლელად, მით უმეტეს დაღმავალი. პატიმრები იძულებულნი გახდნენ ძალიან სწრაფად გადაადგილებულიყვნენ, ამდენი ვარდებოდა და ტვირთის ქვეშ ყვებოდა. სამუშაო შედგებოდა დიდი, მძიმე ბლოკების კიბეებზე ასვლაში. ამის შემდეგ ბაზამდე კიდევ დიდხანს უწევდათ სიარული. თუ პატიმარის მიერ გადატანილი ქვა ზედამხედველს ძალიან პატარა ეჩვენებოდა, მას ესროდნენ. და ასეთი მოგზაურობა დღეში 8-10-ჯერ უნდა გაკეთებულიყო და არც ერთი წამით დასვენება არ შეიძლებოდა."

კრისტიან ბერნადეკი, ფრანგი წინააღმდეგობის მებრძოლი, რომელიც დასრულდა მაუტჰაუზენში და წიგნის "186 ნაბიჯი" ავტორი.
ახლა მაუტჰაუზენი ხეებითა და ბუჩქებით არის დაფარული. ომის შემდეგ მისი ტერიტორიის უმეტეს ნაწილზე საცხოვრებელი ფართები აშენდა. აქ არის მუზეუმი და ვიზიტორთა ცენტრი.