როდესაც პირველი მანქანების წარმოება დაიწყეს, თითქმის ყველა გზა იყო ასფალტის გარეშე და საკმაოდ უსწორმასწორო, რამაც გამოიწვია ჭუჭყის დაჭერის პრობლემა ბორბლებზე და მანქანების ქვედა მხარეს. გამომგონებელმა, სახელად კ. პ. ბოლანდმა მოიფიქრა ამ პრობლემის გადაწყვეტა „ავტოაბაზანის“ შექმნით, რომელიც მან დააპატენტა 1921 წელს.

1924 წლის ფოტოზე ნაჩვენებია "მანქანის აბანო", თავის დროზე ახალი ტიპის ავტოსამრეცხაო, რომელიც მდებარეობს სამხრეთ მიჩიგანის გამზირისა და 42-ე ქუჩის კვეთაზე ჩიკაგოში.

ბოლანდის აბაზანა იყო ბეტონის თასი ნეკნებიანი ჩარჩოებით, რომელიც სავსე იყო წყლით. მძღოლს თავისი მანქანით უნდა ევლო იქ პანდუსის გასწვრივ და წრეში მოძრაობდა დაახლოებით 15 კილომეტრი საათში სიჩქარით.
აბაზანის ბოლოში ბორცვების წყალობით მანქანა ზევით-ქვევით ტრიალებდა, თითქოს სარეცხ დაფაზე იყო; ეს იწვევდა მანქანის ქვეშ წყლის ძლიერად აფრქვევას, გაჟღენთილი ჭუჭყი ვარდებოდა და ირეცხებოდა ძირიდან და ბორბლებიდან. რეცხვის ეს მეთოდი ძალიან ეფექტური აღმოჩნდა.

ბეტონის თასის დიამეტრი 24 მეტრი იყო, სიღრმე კი დაახლოებით 40 სანტიმეტრი. 25 ცენტად, მძღოლებს შეეძლოთ ამ აბანოზე ტარება ხუთი წუთის განმავლობაში. რეცხვის წინ ავტოსამრეცხაოს თანამშრომელი რადიატორის ცხაურზე დამცავ საფარს დებდა, რათა წყალი არ მოხვედრილიყო ძრავში.

აბაზანის გარდა, ბოლანდის სამრეცხაოს ასევე ჰქონდა ყუთები კომპლექსური რეცხვისთვის. იქ მანქანას სარეცხი ტილოებით ხეხავდნენ, მილებიდან წყალს ასხამდნენ და აშრობდნენ. შაბათ-კვირას ასეთ ავტოსამრეცხაოში საათში 75-მდე მომხმარებელი გადიოდა.