სასაფლაოს ქვებზე ყველა მიცვალებულის სახე თითქოსდა დამწუხრებული იყო. ასეთი წარმოდგენა შემექმნა, რომ იმიერიდან გვთხოვდენ, რომ სოფელში ხალხი დაბრუნდეს, რომ ტაძარში კვლავ აღევლინოს წირვა-ლოცვა. საფლავები მიტოვებული იყო. ბალახში იყო ჩაფლული იქაურობა. მახსენდება, რომ ტაძრის კედლები სველი იყო, თითქოსდა ტიროდა. ასეთი წარმოდგენა მქონდა, თითქოსდა მკვდარ სოფელში ვიყავი, და მეც ვკვდებოდი ამ ყველაფრის შემხედვარე. მოვილოცე ტაძარი. მკვდრების სულები დავლოცე და გამოვბრუნდი უკან. ძალიან დამძიმებული გულით მოვდივარ ამ სოფლის ქუჩაში და ვხედავ დედას ორ შვილთან ერთად, და ისე გამიხარდა, რომ შეგრძნება მქონდა, თითქოსდა ჯოჯოხეთში მყოფმა უეცრად ქრისტე ვიხილე - სიბნელეში ნათელმა შემოანათა.

მივესალმე, დავლოცე და ვკითხე: აქ ცხოვრებთ? დედამ მიპასუხა: ზაფხულობით რამოდენიმე დღით ამოვდივართო. გამიხარდა, მაგრამ გული უფრო დამიმძიმდა... ისენი წავლენ რამოდენიმე დღეში, და ტაძრის კედლები განაგრძობს ტირილს, მიცვალებულთა სახეები საფლავის ქვებზე დამწუხრებული იქნებიან, და სოფელი განაგრძობს სიკვდილს მომავალ ზაფხულამდე, იმის მოლოდინში, რომ რამოდენიმე დღით გაცოცხლდეს!..."