მეექვსე საუკუნის დასაწყისში კათოლიკური ეკლესიის „დამფუძნებელი მამები“ შეიკრიბნენ სამხრეთ საფრანგეთში, რათა დაედგინათ მთელი რიგი აკრძალვები და განვითარების ვექტორები თავიანთი სამწყსოსა და სასულიერო პირებისთვის. სხვა საკითხებთან ერთად, გადაწყდა მჭიდროდ დაკავშირებული ქორწინებების აკრძალვა - მეშვიდე თაობამდე (მსგავსი აკრძალვა არსებობს მართლმადიდებლურ ეკლესიაში, მაგრამ მკვლევარებმა განიხილეს მხოლოდ დასავლეთი და ცენტრალური ევროპა).

პრაქტიკაში ეს იმას ნიშნავდა, რომ ხშირად ერისკაცები ჩუმად იღებდნენ ქორწინების ნებართვას ნაკლებად მკაცრ საზღვრებში, არაუმეტეს მეოთხე თაობამდე; მაგრამ ზოგან შენარჩუნებული იყო ახლო ნათესავებთან დაქორწინების ჩვეულებაც. თუმცა, ერთ მრავალშვილიან ოჯახში ქორწინების „ბოროტების“ დაუნდობელი პროპაგანდის და კათოლიკური ეკლესიის გავლენის გავრცელების წყალობით, ინცესტური გაერთიანებები მიტოვებულ იქნა მზარდ ქვეყნებში. საეკლესიო ქორწინების ჩანაწერებმა 1500-მდე საშუალება მისცა მკვლევარებს დაენახათ ეს პროცესი.

ფაქტობრივად, ეს ნიშნავდა არა მხოლოდ იმას, რომ ტერიტორიების ხელახალი დახატვა დაიწყო იმის გამო, რომ მიწები, მზითვის სახით, ერთი ოჯახიდან მეორეზე გადადიოდა. ქორწინებისთვიის პარტნიორის ძებნის აუცილებლობამ მათი ჩვეულებრივი ჯგუფის მიღმა გამოიწვია უფრო დიდი მობილურობა და, შესაბამისად, ახალგაზრდების დამოუკიდებლობა. სხვადასხვა ოჯახების ყოველდღიური და კულტურული წეს-ჩვეულებები ერთმანეთში აირია, რადგან ქალებმა დაიწყეს სხვა ოჯახებში გადასვლა და იქ ბავშვების აღზრდა. ბავშვებისთვის სამყარო გაფართოვდა, რადგან ადრეული ასაკიდან ისინი ბევრ რამეს სწავლობდნენ დედის სამშობლოს შესახებ - და ყველაფერი, რაც მშობლიური სოფლის გარეთ იყო, აღარ ჩანდა ასე უსაზღვროდ უცხო.