ერთხელ, ცნობილ პარიზულ კაბარეში „მულენ რუჟში“, ცეკვის დროს ლამაზმანმა მონამ მთელი ტანსაცმელი გაიხადა. უცენზურო საქციელის გამო გოგონა დააკავეს და 100 ფრანკით დააჯარიმეს, რამაც საფრანგეთში პროტესტი და არეულობა გამოიწვია. ეს მოხდა 1893 წლის 9 თებერვალს. მაშინ კანკანი, რომელსაც მოგვიანებით სტრიპტიზის პროტოტი უწოდეს, და სტრიპტიზი უკიდურესად ვულგარულ ცეკვებად ითვლებოდა და ამ ცეკვის შემსრულებლებს და მეძავებს შორის განსხვავებას არ აღიარებდნენ.
წლების განმავლობაში სტრიპტიზი საზოგადოებაში მისაღებ ფენომენად თუ არ იქცა, მაინც მრავალი ქვეყნის კანონით ნებადართული, ეროტიკული ცეკვები კულტურის განუყოფელი ნაწილი გახდა. უფრო მეტიც, ბოლო დროს სპორტში დამოუკიდებელ მიმართულებად ვითარდებოდა ბოძზე ცეკვის სტრიპტიზის ხელოვნებაც.
იმისდა მიუხედავად, რომ საფრანგეთი სტრიპტიზის დაბადების ადგილად ითვლება მულენ რუჟში მომხდარი „ინციდენტის“ შემდეგ, ბევრი ისტორიკოსი დარწმუნებულია, რომ ცეკვა-სიშიშვლე ეგვიპტეში მე-19 საუკუნემდე დიდი ხნით ადრე გამოჩნდა, მხოლოდ ისინი განიხილავდნენ მას არა როგორც გასართობ შოუდ, არამედ საზეიმო რიტუალად თვლიდნენ.
სინამდვილეში, თანამედროვე სტრიპტიზის წარმოშობა შეიძლება მივაწეროტ ეგვიპტელებს. მელოდიური სიმღერის დროს გაშიშვლების ტრადიცია დაკავშირებული იყო ოსირისთან, სიცოცხლის ძალისა და ბუნების ღმერთთან. გოგონები ცეკვას იწყებდნენ, შემდეგ აბრეშუმის თხელ მოსასხამებს იხდიდნენ. ცერემონია სრულდებოდა ლოცვითა და მსხვერპლშეწირვით (საინტერესოა, რომ "მსხვერპლები", როგორც წესი, ხილი და ფერადი ყვავილები იყო- ეგვიპტელების აზრით, ამით ღმერთი მათ სარგებლით გამოიყენებდა).
სტრიპტიზის უძველეს პროტოტიპადაც შეიძლება მივიჩნიოთ ეგრეთ წოდებული „მუცლის ცეკვა“ - ცეკვის დროს მოცეკვავის მოსასხამი ნელა იშლებოდა და სხეულს აშიშვლებდა. 
სიამოვნებისადმი ლტოლვით ცნობილი ძველი ბერძნები ასევე ხელს უწყობდნენ სტრიპტიზის განვითარებას. კორინთის ძველი ბერძნული პოლისის მცხოვრებლებს სპეციალურ სკოლებში ასწავლიდნენ „თამამი ცეკვის მეცნიერებას“, მათემატიკასთან და მუსიკასთან ერთად. ასეთ გოგოებს უწოდებდნენ ჰეტერებს, სიყვარულის ქალღმერთის აფროდიტას ქურუმებს, რომლებსაც თავიანთი ცეკვების დახმარებით მამაკაცები ექსტაზამდე მიჰყავდათ. 
სასტიკმა შუა საუკუნეებმა დიდი განსაცდელი მოუტანა მანკიერი ცეკვების მოყვარულებს და მათ შემსრულებლებს. და საქმე ჯარიმის გადახდით არ შემოიფარგლა. ინკვიზიტორები გამუდმებით ადანაშაულებდნენ მაცდუნებელ მოცეკვავეებს ჯადოქრობაში და სიკვდილით სჯიდნენ კოცონზე დაწვით. თუმცა, ამან ხელი არ შეუშალა შიშველ ლამაზმანებს ეროტიკული სპექტაკლების მოწყობაში და რენესანსის ეპოქასთან ერთად, ეს ცეკვა გახდა ნებისმიერი მასობრივი დღესასწაულის განუყოფელი ნაწილი, თუნდაც ეს ყოფილიყო პაპის კარზე. მართალია, რენესანსის დასრულებასთან ერთად, ასეთი ცეკვები აკრძალულად იქნა აღიარებული, მაგრამ ამან მხოლოდ გამოიწვია საზოგადოების ზოგადი ინტერესი ხელოვნების ამ ფორმის მიმართ.
განმანათლებლობის ხანამ არ შეცვალა მასების დამოკიდებულება სტრიპტიზის მიმართ. თამამი ცეკვა კვლავ აკრძალულად ითვლებოდა და ადგილები, სადაც სტრიპტიზს ცეკვავდნენ, პრაქტიკულად გაქრა ევროპის ქალაქების ქუჩებიდან. შიშველი ლამაზმანებით აღფრთოვანება მხოლოდ ელიტას შეეძლო. ყველაზე იღბლიანები, რა თქმა უნდა, იმდროინდელი მხატვრები იყვნენ: სრულიად ლეგალური ნიშნით, შედევრების შექმნის საბაბით ახალგაზრდა გოგონებს სახლებში იწვევდნენ. ბევრმა მათგანმა მართლაც შექმნა ტილოები, სადაც ახალგაზრდა გოგონები მხოლოდ მძივებით ან ცოტა ტანსაცმლით არიან გამოსახული.
გავიდა წლები და დადგა ევროპაში თავისუფალი აზროვნების დრო. ევროპის ბევრ ქალაქში დაიწყო მრავალფეროვანი შოუების ჩატარება, სადაც გოგონები ბატონებს ეროტიული ცეკვებით ართობდნენ. მაგრამ ყველაფერი მყისიერად შეიცვალა 1893 წელს მონას სპექტაკლის დროს, რომელმაც მთელი თავისი ტანსაცმელი გაიხადა საზოგადოების წინაშე. იმავე წელს ჩიკაგოში გამოჩნდა სტრიპტიზი, სადაც კაბარეს მოცეკვავე შიშველი ჩნდებოდა. და რა თქმა უნდა, არ უნდა დავივიწყოთ მატა ჰარის „ღვაწლი“ - რომელიც შოუს ბოლოს თითქმის მთლიანად შიშველი რჩებოდა.
თანდათანობით, სტრიპტიზს აღიქვამდნენ არა როგორც რაიმე ვულგარულობად, არამედ ხელოვნებად, რომელსაც შეუძლია შთააგონოს ადამიანი ნებისმიერი კეთილი საქმის კეთებისკენ. ეს იყო სიგიჟის ზღვარზე მყოფი დახვეწილი სტრიპტიზი, როდესაც სიტყვა „სტრიპტიზიორი“ სიტყვა „მეძავი“-ს სინონიმად აღარ ითვლებოდა. და პირველი მსოფლიო ომის დროს ცნობილია მაგალითები, როდესაც დახვეწილი ლამაზმანები ჯარისკაცებს პატრიოტიზმისკენ მოუწოდებდნენ თავიანთი ცეკვების დახმარებით.
ბურლესკის შოუს ოქროს გარიჟრაჟი მეოცე საუკუნის 20-იან წლებში დადგა. შემსრულებლებმა დიდი ყურადღება დაუთმეს სტრიპტიზის ტექნიკას დაშოუს წარრმოჩენას. ბურლესკი და სტრიპტიზი სინონიმურ სიტყვებად იქცა.
