ლექსი რომელსაც "ფიქრები" ჰქვია ერთ-ერთმა მსჯავრდებულმა დღეს გადმოგვცა, როდესაც ჟურნალისტები სასულიერო პირებს გლდანის #8 საპყრობილეში შევყევით. "ფიქრები" ამდენ სიძულვილს ვეღარ ითმენს, გული ჩაგრული, მხოლოდ რაც ვიცი, დღეს ჩემშია, რწმენა ქართული. მე ამით ვცოცხლობ, ამით ვსუნთქავ, ამით ვარსებობ, შენ დამიფარე, ვიცი ქვეყნად ღმერთო არსებობ. რამდენი რამე მიფიქრია, იქნებ ვცდებოდი რამდენი ცუდი მინახია და ვერ ვხდებოდი. თურმე ეს იყო ჯოჯოხეთის, ტანჯვა წამება, გაჭირვების ჟამს მეხმარება წმინდა სამება. დღეს ცოცხალი ვარ და ვერ ვიტყვი, როდის მოვკვდები, ორი გზა მოჩანს და არ ვიცი საით მოვხვდები. სხეული ჩემი დამითმია ეშმაკებისთვის, სული უკვდავი და ცოდვილი, მხოლოდ ღმერთისთვის. მსურს ამ ფიქრებით დავამთავრო, სიტყვათა კონა, მე მხოლოდ ღმერთის წინაშე ვარ, უბრალოდ მონა.
ვაი,ამ ცხოვრების უღირსობას, ისე დავეცით, რომ ვეღარ ვდგებით?! როგორ დაგვამონეს,დაგვამცირეს,როგორ დაგვაჩოქეს ხელაღებით. ქართველი, ქართველის შვილს აღარ ინდობს, შიშველს აწამებენ ნეტარებით, სული ამიტირდა, თქვენს ტკივილს ვგრძნობ, ჩემი შვილებივით მედარდებით. ღმერთო, აღარა მაქვს ფიქრის თავი, აღარც ოცნება შემიძლია,საქართველო ხომ დაგვიცალეს, ახლა რწმენასაც შეგვიცვლიან?! თუკი სადღაც მოჩანს ნათლის შუქი, თუკი ქართველს გული შერჩენია, და თუ კიდევ არის სიყვარული,თუ ერთურთის ნდობა შეგვრჩენია; მაშინ გონს მოვიდეთ,გევედრებით, დავგმოთ სისხლისფერი აისები, დროა ერთად დავდგეთ,გავძლიერდეთ, თორემ ჯალათებით გავივსებით.
ლექსი რომელსაც "ფიქრები" ჰქვია ერთ-ერთმა მსჯავრდებულმა დღეს გადმოგვცა, როდესაც ჟურნალისტები სასულიერო პირებს გლდანის #8 საპყრობილეში შევყევით.
თუკი ქართველს გული შერჩენია, და თუ კიდევ არის სიყვარული,თუ ერთურთის ნდობა შეგვრჩენია; მაშინ გონს მოვიდეთ,გევედრებით, დავგმოთ სისხლისფერი აისები, დროა ერთად დავდგეთ,გავძლიერდეთ, თორემ ჯალათებით გავივსებით.