ვხედავ ზამთარი დადუმებულა,

კოპები მაღლით აღუმართია,

და მონატრებას ჩახუტებიაა..

თოვლია დიდი და ათოვს ველებს

ახლა სულიერს არავინ ეძებს..

ახლა სულ ყველას ღრმა ძილით სძინავს..

და ცრემლნარევი ვიღაცა ოხრავს

გავედი გარეთ იქაც ბურუსში გახვეულიყო

მთელი სამყარო...

თეთრწვერა მოხუცს თმაში ჭაღარით

დაუფარიაა მთები ველები..

არსაით ხალხი, ყველგან დუმილი

მხოლოდ შორითგან ვისღააა ჩურჩული..

ზემოდან მთვარე მედიდურობით

დასცქერს სამყაროს თეთრში გახვეულს .

ველების მაღლა ქარი დაჰქროდა

და განუწყვეტლივ თოვდა და თოვდა..

იყო ცრემლები..და იყო სევდა..

იყო ტკივილი დაუცველობა..

წინ მივდიოდი არ ვჩერდებოდი..

და მხოლოდ ერთხელ შიშმორეული

გავხედე უკან ჩანს ნაკვალევი

და მხოლოდ ერთხელ უაზრო როკვით

ჩემს ბილიკებზე ეხატა ქალი...

და მეძახოდა:''წადი ნუ იცდი''

აქ წარსულია მძიმე და მწარე წადი ნუიცდი!!

გააააღო ბაგეე..

გზა იყო გრძელი და თანაც რთული,

სადღაც ტირიფი ტიროდა დძლიერ..

და მის ობოლ გულს არვინ ათბობდა

მივედი მასთან მივუალერსე..

მასაც ჩემსავით დედა მოუკვდაა..

ისიც ჩემსავით გამწარებული,

ისიც ჩემსავით დაობლებული..

ისიც სულ მარტო, სულ მარტო არის

ისიც დაეძებს თავის მშობელსაა..

სახე ხელებში მიუმალია

და ქვითინებდა გულის მომკვლელად..

ტირიფი ტირის, ტირის ბეჩავი

სადა ხარ დედი?!საით მიდიხარ?!

ტირიფთან ერთად ქვაზე ჩამოვჯექ

და მასთან ერთად მეც ავქვითინდი...

ახლა ჩვენ ორნი დავიარებით

და ყველგან ვეძებთ ჩვენ ჩვენ მშობელსაა.

იყო ზამთარი თოვლები დიდი

თოვლში კი მწარედ ვტიროდით ორნი

ორნი ობოლნი..

მე და ტირიფი...

პ.ს. ესეც ჩემიაა: **