ქალის სილამაზის იდეალი მუდმივად იცვლება და ის, რაც სტანდარტად ითვლებოდა 100, 50 და თუნდაც 10 წლის წინ, ახლა მიუღებლად გამოიყურება. დროთა განმავლობაში ქალები გამუდმებით იცვლიდნენ გარეგნობას და ხშირად მიდიოდნენ უკიდურესობამდე, ჭარბი წონიდან მტკივნეულ სიგამხდურებამდე, რათა დაეკმაყოფილებინათ დროის კონკრეტულ პერიოდში თანდაყოლილი იდეალები. სილამაზის სტანდარტები უსასრულოდ შეიცვლება, ასეთია ადამიანის ბუნება და როგორი იქნება "მოდა" მომდევნო ათწლეულში, მხოლოდ ვარაუდი თუ შეგვიძლია.
1. რენესანსის ეპოქა
იმ დროინდელი სტანდარტებისთვის, ქალს უნდა ჰქონოდა მაღალი, მომრგვალებული შუბლი. შედეგად, ქალების უმეტესობას შუბლზე თმის გადაპარსვა უწევდა, რათა სახის „სწორი“ ნაკვთები მიეღოთ.
2. მეორე მსოფლიო ომის პერიოდი
ქალის შიშველი ფეხები უხამსობად ითვლებოდა, ნეილონის კოლგოტებზე ფულის დახარჯვა კი მიუღებელი ფუფუნება იყო. შედეგად, ყოველ დილით გოგონები ფეხებს სპეციალური საღებავით იღებავდნენ, რომელიც მუქ კოლგოტის იმიტაციას ახდენდა. უფრო მდიდრებს შეეძლოთ საღამოს საღებავის ჩამორეცხვა, რათა კანს დაესვენა, ხოლო ღარიბი გოგონები მას ატარებდნენ სანამ თვითონ არ მოშორდებოდა. საღებავი ალერგიასაც იწვევდა, თუმცა სხვა გზა მაინც არ ჰქონდათ. 
3. ჩინური ტრადიციები
ფეხის სახვევები ჩინეთში ჯერ კიდევ არსებობს, თუმცა იშვიათია. ოდესღაც ჩამოყალიბებულმა იდეამ იდეალური ქალის ფეხის შესახებ - რომლის ზუსტი თარიღი უცნობია, განაპირობა ის, რომ 5 წლის გოგონებს ფეხები მჭიდროდ ჰქონდათ შეკრული რათა ზომა არ მომატებოდათ. ეს იწვევდა ძვლებისა და სახსრების საშინელ დეფორმაციას, ბევრმა დაკარგა სიარულის უნარიც. 
4. მაიას ტომი
მაიას ტომის ხალხს ჰქონდა საკუთარი წარმოდგენები სილამაზის შესახებ, კერძოდ - თავის ქალას ფორმაზე. ხაზი ცხვირის წვერიდან თავის გვირგვინამდე მაქსიმალურად თანაბარი უნდა ყოფილიყო, რაც, როგორც გვესმის, სრულიად ეწინააღმდეგება ადამიანის ანატომიას. მაგრამ ინდიელებმა გამოსავალი იპოვეს: ახალშობილებისთვის დაამზადეს ხის „ქუდები“ დაფის დახრილობის რეგულირებადი კუთხით. რბილი ძვლები მცირე წნევითაც კი ადვილად იცვლის ფორმას და სამი წლის ასაკში თითქმის ყველას ჰქონდა საჭირო იდეალი.
5. ჩინეთი ცინის დინასტიის დროს
იმ ეპოქის ქალები იზრდებიან ფრჩხილებს: რაც უფრო გრძელი იყო ის, მით უკეთესი. სიმბოლურად ეს განასახიერებდა კეთილდღეობას: ამხელა სიგრძის ფრჩხილების მქონე ქალს ხომ დამხმარეები უნდა ჰყოლოდა სახლში, შესაბამისად მდიდარი იყო. სწორედ მაშინ გადაიქცა მოტეხილი ფრჩხილი ნამდვილ ტრაგედიად!
6. რენესანსის ეპოქა
თითქოს შუბლის გაპარსვა საკმარისი არ იყო, დროთა განმავლობაში მოდაში შევიდა წამწამების სრული არარსებობაც. ამიტომ, მოდას აყოლილმა ქალებმა წამწამების დაპუტვას დაიწყეს.
7. იაპონია XIII-XVIII საუკუნე
გათხოვილი ქალის გაუთხოვარი ქალის გარჩევა იაპონიაში ხუთი საუკუნის განმავლობაში არ იყო რთული. გათხოვილი ქალი ხომ კბილებს შავად იღებავდა!
8. ინგლისი, XVII საუკუნე
ძალიან გამოკვეთილი დეკოლტეები მოდაში იყო, თუმცა ეს არც იყო საინტერესო. არისტოკრატ ქალებს აუცილებლად უნდა ჰქონოდათ მკრთალი, თითქმის გამჭვირვალე კანი და რაც მთავარია, უნდა ჰქონოდათ გამოკვეთილი ვენები. ამიტომ, ამ ვენების მისაღებად ბევრი საღებავით იხატავდა ვენებს. 
9. ვიქტორიანული ინგლისი
პურიტანიზმი, ყველაზე დახურული სამოსი, მდუმარე, პირქუში ფერების მოდა, სისუფთავე და თავშეკავება. მაგრამ ცხოვრება სავსეა მოულოდნელობებით: იმ ეპოქაში ჩვეულებრივი გახდა სხეულის ინტიმურ ნაწილებზე პირსინგის გაკეთება! ქალები იხვრეტდნენ ძუძუს თავებსდა ჯაჭვით უკავშირებდნენ ერთმანეთს, კაცები კი წარმოიდგინეთ და პენისის თავს. ასეთი სამკაულების მოდა არა ვინმემ, არამედ თავად პრინცმა ალბერტმა შემოიღო!
10. ძველი ჩინეთი
ჩინელი ქალები წარბებს მთლიანად იპოტავდნენ და მათ ნაცვლად ახლებს შავი საღებავით იხატავდნენ, ამით გამოხატავდნენ საკუთარ ხასიათს და განწყობას. იყო ინსტრუქციები, თუ როგორ უნდა დაეხატათ "სევდიანი", "მხიარული", "მოწყალე", "მეომარი", "მორჩილი" და "პატივისცემის ნიშნის" წარბები.
11. ძველი საბერძნეთი
ერთი წარბი არისტოკრატული წარმოშობის ნიშანი იყო, უბედური ადამიანები, რომლებსაც ბუნებით არ დაჯილდობდნენ გადაბმული წარბებით, ცდილობდნენ მის დახატვას ნახშირით ან თუნდაც შუბლზე ჩიტის ბუმბულს იმაგრებდნენ.
12. ჩინეთი, ტანის დინასტია
ალბათ, ამ ეპოქაში სილამაზის სტანდარტის მიღწევა ძალიან რთული იქნებოდა. გოგონას უნდა ჰქონოდა წვრილი ფიგურა, ვიწრო ფეხები, მინიატურული თხელი ხელები და ... რაც შეიძლება სქელი ლოყები, ისე რომ სახე მრგვალი გამოჩენილიყო.
